2 DECEMBER 2012
VOOR MOEDER
Ja 't is weer wintertijd,
graag wil ik dat buikje kwijt!
Morgen ga ik op dieet.
Geen patat meer eten.
Lekker 't vet uitzweten.
Heel de winter, vind je het gek,
eet ik boerenkool met spek,
zuurkool, snert het smaakt naar meer.
Soms eet ik wel een keer meer.
Hutspot lust ik borden vol,
maar ik voel me net een tol.
Waarom ga ik niet macro- biotisch eten?
Waarom ben ik zo gespleten?
'k Wil graag afvallen door te zwemmen,
maar hoe kan ik mijn eetlust remmen?
'k Zit heus niet steeds te zitten,
ook lig ik niet steeds te pitten.
Naar Zuidhorn ga ik vaak op de fiets.
Maar wat ik ook doe, het helpt niets.
'k Heb van alles al geprobeerd,
maar steeds gaat het weer verkeerd.
Ik wil zo graag zestig zijn,
toen voelde ik mij fijn.
'k Kan mijn plooien niet verbergen.
Nee, 't wordt alleen maar erger.
En je voelt je ook zo klein.
Met twintig was ik zo rank als een den.
Moet ik nu door 't leven als een dikke hen?
Ach, mevrouw De Haan
waarom niet om een badpak gegaan,
Want het zwemmen
zal weliswaar uw eetlust niet remmen,
maar wel helpen bij het verbranden,
en u hebt weer wat om handen.
Zo jong als u nog bent,
u wordt weer mager als een cent.
Uw man kan u weer tillen
en u hoeft niet te gillen,
of vrezen dat hij dan ter aarde stort.
Dat is wat eraan schort.
U hebt weer ruimte in het bed.
Uw zorgen zijn opzij gezet.
Dat is toch fijn
nooit meer aan de lijn!
Met oudjaar appelflappen eten.
Je mag het helemaal zelf weten.
Spruitjes, lof of sla,
misschien tomaten, champignons en gele paprika.
Is het stampot of hachee,
misschien heb je zelf een goed idee.
Sperciebonen lust je graag,
maar ze zijn wat duur vandaag.
Bij u staat nog op de keukendeur:
't Is niet altijd rozegeur.
En uw vader schreef op het behang:
Lekker is maar ene vinger lang,
Maar op de deur van 't buffet
hebt u op de deur gezet:
En wat er bij ons ook ooit gebeuren zal,
wij vieren zelfs het carnaval.
SINT
NOORDHORN
Wij waren op jaardagvisite bij Bennie Kok (1 december)
Hij kreeg van moeder ingevroren snert, omdat Titia, zijn vrouw het zelden klaarmaakte.
Zijn zoon heeft de 2 bolbomen nog niet gebracht en de baggermateriaal ligt nog steeds langs de sloot voor ons huis.
De foto, gemaakt vanaf de parallelweg, heb ik toegespitst op de etage van Kok en deze ziet er prima uit.
Er komen nog verroeste platen overheen en zonnepanelen en een balustrade rond de etage.
De vloer is grijzig en ziet er ook goed uit.
Gisteren heb ik weer eens bloed gegeven op de bibliotheek in Zuidhorn en tegen 13.00 uur gingen we naar het academisch ziekenhuis voor longcontrole.
Dat werd blazen zolang je maar kunt.
Dat werd gemeten tot 3 keer toe en de beste uitslag telde!!
De longarts was tevreden.
Het was ook beter dan vorig jaar.
Ik hoef niet weer voor controle terugkomen, want het zal niet slechter en beter ook niet, vanwege mijn rookverleden!
Eind december is er een afspraak over de breuk, die ik nog steeds heb.
De huisarts had indertijd gezegd, dat een ingreep kwam bij een pijnlijke reactie op de breuk
Deze opmerking heb ik letterlijk genomen.
Je moeder vindt, dat ik de breuk eigenlijk toon bij het lopen.
De (vrouwelijk) huisarts heeft een afspraak voor mij geregeld bij het academisch ziekenhuis.
Dat betekent, dat het bezoek aan Zweden voorlopig geen voorrang heeft, helaas, want we hebben prachtige foto's ontvangen uit Zweden.
Je ziet op deze foto's, dat de kleinkinderen in korte tijd veranderen
Emma zit heerlijk te fantaseren met een boek voor zich.
Ze zingt en leest voor.
Heel prachtig, om maar niet te spreken van het spoorwegemplacement in de kelderverdieping.
Vandaag op 4 december is Marthijs heel vroeg opgestaan, ongeveer 5 uur.
Vandaag reist hij af naar Den Haag.
Daar heeft hij een sollicitatiegesprek!
Ik ben ook maar van het bed gegaan om hem even uit te zwaaien.
Dan had hij nog even aanspraak, voordat hij op de trein stapte.
Mooi in een pak gestoken, met lange punten aan de schoenen!
Geen das op het overhemd en geen contactlenzen op de vellen, maar een studentenbrilletje met besmeerde glazen.
Voor zes uur vertrok hij om de trein te halen
Even later kwam de moeder ook naar beneden om te vragen, waarom ik zo vroeg van bed ging!
Toen heb ik gezegd, dat ik dat had gedaan, vanwege van het uitzwaaien!
En nu zitten we allebei om half zeven in de ochtend.
Benieuwd of er iemand nog even tussenuit knijpt om nog wat te slapen.
Vanavond hebben we nog AJAX- REAL MADRID en de dokter komt weer thuis uit DEN HAAG!
 |
| NOORDHORN |
Kerstverhaal door Jan Folkerts de Haan
Met vakantie in een dorpje in het noorden, trok het bij een wandeling buiten het dorp mijn aandacht, dat zó maar midden in het vrije veld een paar eeuwenoude beuken stonden.
Verderop ontwaarde ik ook nog een groepje bomen, terwijl overigens in het vlakke weideland geen boomgroei viel te bespeuren.
Zou hier heel vroeger een oude state hebben gestaan.?
Verderop ontwaarde ik ook nog een groepje bomen, terwijl overigens in het vlakke weideland geen boomgroei viel te bespeuren.
Zou hier heel vroeger een oude state hebben gestaan.?
Nu mijn nieuwsgierigheid was gewekt, besloot ik een boer, die in de buurt bezig was, er eens naar te vragen.
Hij had mij al zien staan kijken.
Hij tikte aan zijn pet.
Een paar helder grijze ogen namen mij vanuit een diepgegroefd maar rustig gelaat op.
Net de kop van een filosoof, dacht ik nog.
Die tref je meer op het platteland.
Hij glimlachte even.
Inderdaad, er had vroeger een state gestaan.
Toen keek hij me nog eens aan.
Ineens maakte hij een gebaar.
“Kom, laten we er even bij gaan zitten”, zei hij, “ik heb wel even de tijd. Dan zal ik u een verhaal van de state vertellen”.
Ik herinner me het nog heel goed dat we ons samen in het gras neervlijden.
Ergens hoog boven ons in de onmetelijke blauwe lucht hing trillend een leeuwerik te zingen.
Hij had mij al zien staan kijken.
Hij tikte aan zijn pet.
Een paar helder grijze ogen namen mij vanuit een diepgegroefd maar rustig gelaat op.
Net de kop van een filosoof, dacht ik nog.
Die tref je meer op het platteland.
Hij glimlachte even.
Inderdaad, er had vroeger een state gestaan.
Toen keek hij me nog eens aan.
Ineens maakte hij een gebaar.
“Kom, laten we er even bij gaan zitten”, zei hij, “ik heb wel even de tijd. Dan zal ik u een verhaal van de state vertellen”.
Ik herinner me het nog heel goed dat we ons samen in het gras neervlijden.
Ergens hoog boven ons in de onmetelijke blauwe lucht hing trillend een leeuwerik te zingen.
De boer plukte als gedachteloos een grassprietje en wees daarmee in de richting van het groepje bomen. “Jaren geleden” zo ving hij zijn vertelling aan “stond op die plek nog een oude grote boerenhuizinge.
Zij was van de dorpsweg af te bereiken langs een brede beukenlaan door een monumentaak smeedijzeren hek met de naam “Van Aisma – state”.
De boerderij lag wat weggedoken tussen dromerige grachten en singels met hoogopgaand geboomte.
Voor de gevel was een siertuin met een vijver.
Door die tuin liep een schelpenpad naar de hardstenen stoep met zes treden voor de grote voordeur.
Zij was van de dorpsweg af te bereiken langs een brede beukenlaan door een monumentaak smeedijzeren hek met de naam “Van Aisma – state”.
De boerderij lag wat weggedoken tussen dromerige grachten en singels met hoogopgaand geboomte.
Voor de gevel was een siertuin met een vijver.
Door die tuin liep een schelpenpad naar de hardstenen stoep met zes treden voor de grote voordeur.
De Van Aisma – state behoorde al eeuwen bij het dorp.
Zij was verweven met tal van oude historische overleveringen.
Op dezelfde plek zou eerst een klooster hebben gestaan.
De monniken hadden de terp opgeworpen.
Later was er een stins geweest met zware muren.
Er werd gefluisterd, dat er zich onder de hoeve nog oude kelders en gangen bevonden en dat één der Van Aisma’s, daar voor eeuwen eens een grote schat zou hebben opgegraven.
Zij was verweven met tal van oude historische overleveringen.
Op dezelfde plek zou eerst een klooster hebben gestaan.
De monniken hadden de terp opgeworpen.
Later was er een stins geweest met zware muren.
Er werd gefluisterd, dat er zich onder de hoeve nog oude kelders en gangen bevonden en dat één der Van Aisma’s, daar voor eeuwen eens een grote schat zou hebben opgegraven.
De boer lachte even.
Dat waren van die volksverhalen, die men wel meer tegen kwam.
“In de tijd, dat mijn verhaal begint”, zei hij, “woonde er nog Worp van Aisma, de oude.
Een ruwe bonk van een kerel.
Zoals hij van buiten was, was hij van binnen.
Hij was als grietman de ongekroonde koning van het dorp.
Ook in de kerk speelde hij de eerste viool.
Misschien zou zijn harde karakter iets zijn verzacht als zijn jonge vrouw maar langer had geleefd.
Maar zij stierf bij de geboorte van hun tweede jongen.
Oude Worp bleef achter met zijn beide kinderen, Rienck, de oudste en Goffe, de jongste. Rienck was een stille peinzer.
Hij aardde veel naar zijn moeder.
Goffe werd een echte wildebras.
De oude had voor hem een kennelijke voorliefde.
Dat was een jongen naar zijn hart.
Rienck, de oudste, kon hij niet recht verdragen.
Om kort te gaan, toen de beide zoons volwassen waren, kwam het tot een hooggaand conflict tussen de oude Worp en zijn oudste zoon.
Worp jaagde hem van de boerderij als een hondsvot.
Hij schreeuwde hem na.
Dat hij hem zou onterven en hij hield woord.
Goffe werd erfgenaam van het faniliegoed.
Hij was toen al over zijn jonge jaren heen.
Men zag hem in die dagen nog dikwijls dagenlang rondzwerven door zijn uitgestrekte landerijen, tussen poelen en petten, meestal met geweer en weitas, want hij was een hartstochtelijk jager.
“Zwarte Goffe” heette hij in de dorpsmond.
Want zijn haar en baard waren gitzwart en hij had diepliggende zwarte ogen, waar een mens voor kon worden.
Van hele oudjes heb ik nog wel gehoord, dat hij ontzettend sterk was.
Eens bood hij aan, drie boeren, die samen zaten te wurmen om een wagen met hooi in de schuur te duwen, te helpen.
Hij zou de disselboom wel nemen, en zij moesten de wagen achter maar opduwen.
Naar ze wilden nu wel eens weten, hoe het met al die verhalen was en ze gingen er met drieën aan hangen en zetten zich schoor.
Maar houden konden ze het niet.
Met wagen, hooi en al werden ze door Goffe de schuur ingetrokken……
Dat waren van die volksverhalen, die men wel meer tegen kwam.
“In de tijd, dat mijn verhaal begint”, zei hij, “woonde er nog Worp van Aisma, de oude.
Een ruwe bonk van een kerel.
Zoals hij van buiten was, was hij van binnen.
Hij was als grietman de ongekroonde koning van het dorp.
Ook in de kerk speelde hij de eerste viool.
Misschien zou zijn harde karakter iets zijn verzacht als zijn jonge vrouw maar langer had geleefd.
Maar zij stierf bij de geboorte van hun tweede jongen.
Oude Worp bleef achter met zijn beide kinderen, Rienck, de oudste en Goffe, de jongste. Rienck was een stille peinzer.
Hij aardde veel naar zijn moeder.
Goffe werd een echte wildebras.
De oude had voor hem een kennelijke voorliefde.
Dat was een jongen naar zijn hart.
Rienck, de oudste, kon hij niet recht verdragen.
Om kort te gaan, toen de beide zoons volwassen waren, kwam het tot een hooggaand conflict tussen de oude Worp en zijn oudste zoon.
Worp jaagde hem van de boerderij als een hondsvot.
Hij schreeuwde hem na.
Dat hij hem zou onterven en hij hield woord.
Goffe werd erfgenaam van het faniliegoed.
Hij was toen al over zijn jonge jaren heen.
Men zag hem in die dagen nog dikwijls dagenlang rondzwerven door zijn uitgestrekte landerijen, tussen poelen en petten, meestal met geweer en weitas, want hij was een hartstochtelijk jager.
“Zwarte Goffe” heette hij in de dorpsmond.
Want zijn haar en baard waren gitzwart en hij had diepliggende zwarte ogen, waar een mens voor kon worden.
Van hele oudjes heb ik nog wel gehoord, dat hij ontzettend sterk was.
Eens bood hij aan, drie boeren, die samen zaten te wurmen om een wagen met hooi in de schuur te duwen, te helpen.
Hij zou de disselboom wel nemen, en zij moesten de wagen achter maar opduwen.
Naar ze wilden nu wel eens weten, hoe het met al die verhalen was en ze gingen er met drieën aan hangen en zetten zich schoor.
Maar houden konden ze het niet.
Met wagen, hooi en al werden ze door Goffe de schuur ingetrokken……
Goffe was wat eenzelvig.
Hij is nooit van zijn leven getrouwd geweest.
Als landheer was hij niet slecht.
Als zijn pachters een misoogst hadden, schoof hij soms het geld, dat zij hem kwamen brengen, terug.
Wie in moeilijkheden aanklopte, keerde niet met lege handen terug.
Was het aleer, toen zijn moeder nog leefde, wel eens feestelijk toegegaan op de state, vooral wanneer uit de verre omtrek de glanzende rijtuigen van vrienden en verwanten met vurige kleppers bespannen de oprijlaan indraaiden en onder vrolijk gekout en gesnap op het vrede erf werd uitgespannen, in de tijd, dat Goffe van Aisma er alléén woonde, werd het er stil.
Zijn gitzwart haar werd langzamerhand spierwit.
Hij is nooit van zijn leven getrouwd geweest.
Als landheer was hij niet slecht.
Als zijn pachters een misoogst hadden, schoof hij soms het geld, dat zij hem kwamen brengen, terug.
Wie in moeilijkheden aanklopte, keerde niet met lege handen terug.
Was het aleer, toen zijn moeder nog leefde, wel eens feestelijk toegegaan op de state, vooral wanneer uit de verre omtrek de glanzende rijtuigen van vrienden en verwanten met vurige kleppers bespannen de oprijlaan indraaiden en onder vrolijk gekout en gesnap op het vrede erf werd uitgespannen, in de tijd, dat Goffe van Aisma er alléén woonde, werd het er stil.
Zijn gitzwart haar werd langzamerhand spierwit.
Zelden of nooit kwam er meer een gast op de boerderij.
Daarom trok het te meer de aandacht, toen op een dag drie jonge mensen in het dorp de weg vroegen naar de Van Aisma State.
Daarom trok het te meer de aandacht, toen op een dag drie jonge mensen in het dorp de weg vroegen naar de Van Aisma State.
Zij bleven de gehele dag op de boerderij.
Tegen de schemeravond kwam uit de oprijlaan een rijtuig de dorpsweg op en even later ratelden de wielen over de dorpstraat.
De mensen gluurden door de ondergordijntjes.
De meesterknecht van de hoeve zat op de bok en in het rijtuig zaten de drie jonge mannen terwijl velen zelden er ook Goffe zelf in te hebben zien zitten.
Een poos later kwam het terug.
Toen had alleen de meesterknecht op de bok gezeten.
De volgende zondag was de grote gebeeldhouwde kerkbank leeg.
Ze bleef leeg vele maanden…..
De mensen gisten, maar het bleef een mysterie.”
Tegen de schemeravond kwam uit de oprijlaan een rijtuig de dorpsweg op en even later ratelden de wielen over de dorpstraat.
De mensen gluurden door de ondergordijntjes.
De meesterknecht van de hoeve zat op de bok en in het rijtuig zaten de drie jonge mannen terwijl velen zelden er ook Goffe zelf in te hebben zien zitten.
Een poos later kwam het terug.
Toen had alleen de meesterknecht op de bok gezeten.
De volgende zondag was de grote gebeeldhouwde kerkbank leeg.
Ze bleef leeg vele maanden…..
De mensen gisten, maar het bleef een mysterie.”
De boer, die met het verhaal vertelde, ging wat verliggen.
Hij plukte weer een grassprietje dat hij tussen de lippen schoof.
Hij plukte weer een grassprietje dat hij tussen de lippen schoof.
“Er gingen enige seizoen over het dorp heen” – vertelde hij verder –
“Toen op een winderige avond hoorden de mensen een rijtuig ratelden over de dorpstraat.
Sommigen, die er nog een glimp van hadden kunnen opvangen, hadden een grote, rijzige gestalte op de bok gezien.
Enkele dagen later liep het gerucht, dat de Goffe van Aisma op de state was teruggekeerd.
Er waren enkelen die hem hadden gezien.
Het gaf weer stof tot praten.
Maar wel héél groot werd de deining, toen vlak voor de Kerst alle mannen en vrouwen van het dorp werden genood op een groot Kerstmaal op de statige herenboerderij.
Dat was bij hen weten nog nooit gebeurd.
De bakker, de slager, de kruidenier zagen het bestellingen regenen.
Daar lekte natuurlijk wat van uit.
De mensen sloegen van verbazing de handen ineen.
Het zou een gróót feestmaal worden…..
“Toen op een winderige avond hoorden de mensen een rijtuig ratelden over de dorpstraat.
Sommigen, die er nog een glimp van hadden kunnen opvangen, hadden een grote, rijzige gestalte op de bok gezien.
Enkele dagen later liep het gerucht, dat de Goffe van Aisma op de state was teruggekeerd.
Er waren enkelen die hem hadden gezien.
Het gaf weer stof tot praten.
Maar wel héél groot werd de deining, toen vlak voor de Kerst alle mannen en vrouwen van het dorp werden genood op een groot Kerstmaal op de statige herenboerderij.
Dat was bij hen weten nog nooit gebeurd.
De bakker, de slager, de kruidenier zagen het bestellingen regenen.
Daar lekte natuurlijk wat van uit.
De mensen sloegen van verbazing de handen ineen.
Het zou een gróót feestmaal worden…..
Op de de bewuste avond schuifelden de dorpsbewoners door een stille witte wereld, waarin het gerucht van hun stemmen ver klonk, naar de boerderij, die straalde in het licht.
Het was hen in de laan als liepen zij over een smetteloos witte loper.
In de grote voor deze gelegenheid met dennengroen versierde schuur met zijn zware gebinten, vonden zij met witte damasten lakens gedekte tafels met lange banken, waar ieder mocht aanschikken.
Aan het hoofd van die tafel stond eenzaam een hoge gebeeldhouwde stoel met daarnaast nog drie lege zetels.
Zij waren er wel van onder de indruk.
Slechts fluisterend durfden ze met elkaar te praten.
Het was hen in de laan als liepen zij over een smetteloos witte loper.
In de grote voor deze gelegenheid met dennengroen versierde schuur met zijn zware gebinten, vonden zij met witte damasten lakens gedekte tafels met lange banken, waar ieder mocht aanschikken.
Aan het hoofd van die tafel stond eenzaam een hoge gebeeldhouwde stoel met daarnaast nog drie lege zetels.
Zij waren er wel van onder de indruk.
Slechts fluisterend durfden ze met elkaar te praten.
Het gepraat verstomde, toen Goffe van Aisma zelf verscheen, nog recht als een kaars en met dezelfde grote spierwitte baard.
Sommigen wilden gaan staan maar hij wenkte met de hand.
Een hoge profetenfiguur leek hij hen toe.
Er viel een diepe stilte, toen Goffe het woord nam.
“Ik ben blij weer in ons dorp terug te zijn” zo begon hij.
“Ze hoorden bij elkaar, de Van Aisma state en het dorp.
Ik vond daarom, dat wij samen moesten zijn aan dit Kerstmaal.
Misschien wil de meester eerst met ons het Kerstevangelie lezen.
Sommigen wilden gaan staan maar hij wenkte met de hand.
Een hoge profetenfiguur leek hij hen toe.
Er viel een diepe stilte, toen Goffe het woord nam.
“Ik ben blij weer in ons dorp terug te zijn” zo begon hij.
“Ze hoorden bij elkaar, de Van Aisma state en het dorp.
Ik vond daarom, dat wij samen moesten zijn aan dit Kerstmaal.
Misschien wil de meester eerst met ons het Kerstevangelie lezen.
De meester las het Kerstverhaal, het verhaal van de geboorte van de Here Christus in de nacht, toen de herders de wacht hielden op het veld van Efratha.
Toen het laatste woord was verklonken, gaf Goffe van Aisma een wenk aan de meesterknecht, die in een dikke duffel gestoken de feestzaal verliet.
Toen buiten op het erf het kraken klonk van een wegrijdend rijtuig,vertelde Goffe de dorpelingen met rustige stem, dat er straks nog drie gasten zouden komen.
Hierbij wees hij op de lege stoelen naast hem.
Daarna noodde hij hen toe te tasten en zich te goed te doen aan alles wat er zou worden opgediend.
Ze lieten het zich goed smaken maar onder alles door groeide de spanning.
Toen buiten op het erf het kraken klonk van een wegrijdend rijtuig,vertelde Goffe de dorpelingen met rustige stem, dat er straks nog drie gasten zouden komen.
Hierbij wees hij op de lege stoelen naast hem.
Daarna noodde hij hen toe te tasten en zich te goed te doen aan alles wat er zou worden opgediend.
Ze lieten het zich goed smaken maar onder alles door groeide de spanning.
Tegen het einde van het gastmaal hoorde men plots buiten op het erf een paard briesen en het doffe gebons van stampende paardenhoeven.
Er klonken stemmen.
Goffe van Aisma was van zijn zetel verrezen.
Hij keek naar de deur en zei enkel “De gasten”
Allen rekten de hals.
Door de zijdeur kwamen drie jonge mannen.
Ze waren om en bij de dertig.
Niemand kende hen.
Ze brachten een groet aan het volk.
Op een gebaar van Goffe namen ze de lege zetels in.
Toen richtte de heer van de Van Aisma – state zich tot het dorpsvolk aan de feestdis in de grote schuur.
Er klonken stemmen.
Goffe van Aisma was van zijn zetel verrezen.
Hij keek naar de deur en zei enkel “De gasten”
Allen rekten de hals.
Door de zijdeur kwamen drie jonge mannen.
Ze waren om en bij de dertig.
Niemand kende hen.
Ze brachten een groet aan het volk.
Op een gebaar van Goffe namen ze de lege zetels in.
Toen richtte de heer van de Van Aisma – state zich tot het dorpsvolk aan de feestdis in de grote schuur.
“Nu de drie jonge gasten in ons midden zijn” zei hij, “zal ik u vertellen, waarom zij samen nu enige jaren geleden op een dag op de hoeve kwamen.
Ik was oud geworden onder u en ik ben de laatste van ons oude geslacht”.
Hij wachtte even en ging daarop voort:
“Ik had drie verre neven, die stuk voor stuk in aanmerking zouden komen om erfgenaam te worden van ons uitgestrekte familiebezit.
Vóór ik mijn keuze deed wilde ik hen zien en hun inborst weten.
Ik was oud geworden onder u en ik ben de laatste van ons oude geslacht”.
Hij wachtte even en ging daarop voort:
“Ik had drie verre neven, die stuk voor stuk in aanmerking zouden komen om erfgenaam te worden van ons uitgestrekte familiebezit.
Vóór ik mijn keuze deed wilde ik hen zien en hun inborst weten.
Even ging er een licht gemurmel door de zaal, zoals een windvlaag ritselt door het bos.
De stilte werd daarop nog te dieper.
Goffe van Aisma zette het glas met fonkelende wijn neer, dat hij even aan de lippen had gebracht.
Dan ging hij met krachtige stem verder:
“Toen wij die middag samen aan tafel zaten kwam het gesprek op de mens als koning.
Toen kreeg ik plotseling een ingeving.
Ik stelde hen voor, dat zij drie jaren zouden mogen reizen de wereld in.
Zij zouden van mij ieder een som gelds krijgen, meer dan voldoende om in die tijd onbekrompen te leven. Maar tijdens die reis zouden zij moeten trachten te komen achter het geheim van ’s mensen waarachtige koningschap.
Ik liet in hun bijzijn door de notaris het uur en de dag vastleggen, waarop zij weer terug moesten zijn om mij dat geheim te openbaren.
Het was deze dag.
Maar zelf vertrok ik ook die dag.
Mijn vader had mijn oudste broer onterfd.
Nooit had ik meer enig levensteken van hem vernomen.
Ik wilde naspeuren of hij nog in leven was.
Helaas, het is mij niet mogen gelukken een spoor meer van hem te vinden”.
De stilte werd daarop nog te dieper.
Goffe van Aisma zette het glas met fonkelende wijn neer, dat hij even aan de lippen had gebracht.
Dan ging hij met krachtige stem verder:
“Toen wij die middag samen aan tafel zaten kwam het gesprek op de mens als koning.
Toen kreeg ik plotseling een ingeving.
Ik stelde hen voor, dat zij drie jaren zouden mogen reizen de wereld in.
Zij zouden van mij ieder een som gelds krijgen, meer dan voldoende om in die tijd onbekrompen te leven. Maar tijdens die reis zouden zij moeten trachten te komen achter het geheim van ’s mensen waarachtige koningschap.
Ik liet in hun bijzijn door de notaris het uur en de dag vastleggen, waarop zij weer terug moesten zijn om mij dat geheim te openbaren.
Het was deze dag.
Maar zelf vertrok ik ook die dag.
Mijn vader had mijn oudste broer onterfd.
Nooit had ik meer enig levensteken van hem vernomen.
Ik wilde naspeuren of hij nog in leven was.
Helaas, het is mij niet mogen gelukken een spoor meer van hem te vinden”.
De eerste jonge man keek met koele ogen de zaal in, toen hij opstond.
Over zijn beheerst gelaat, vervuld van superioriteitsgevoel.
Waarop een hooghartige en berekende trek viel te lezen.
Gleed even onmerkbaar een glimlach.
Over zijn beheerst gelaat, vervuld van superioriteitsgevoel.
Waarop een hooghartige en berekende trek viel te lezen.
Gleed even onmerkbaar een glimlach.
“Elk mens op aarde draagt diep in zich ideaal van de koningsmens.
Het is de mens, die volkomen meester zal zijn op de aarde en dit leven zal doen verkeren in een gelukzalig paradijs.
Maar de die koningsmens zullen eerst alle mensen zich bewust moeten worden.
Zij zullen eerst allen die koningsmens moeten willen zijn, de mens, die zichzelf dient.
Wie de stem der historie beluister, hoorde reeds zijn voetstappen.
Hij zal eens komen in volle glorie.
Hij komt in de weg van het systeem en van de machtsvorming, als de vervulling van de droom aller mensen in alle tijden, om de hemel te brengen op aarde.
De koningsmens is de mens, die staat naar macht, mach, macht…..
De evolutie van de mensheid zal hem baren in zijn verblinde schoonheid en pracht als ééns héél de wil der mensheid zich zal hebben samengebundeld.
Al wie vandaag, op welke wijze dan ook, in trots zelfbewustzijn, die koningsmens in zich tot gelding zoekt te brengen tot al groter eer en macht, is zijn voorafschaduwing…….”
Het is de mens, die volkomen meester zal zijn op de aarde en dit leven zal doen verkeren in een gelukzalig paradijs.
Maar de die koningsmens zullen eerst alle mensen zich bewust moeten worden.
Zij zullen eerst allen die koningsmens moeten willen zijn, de mens, die zichzelf dient.
Wie de stem der historie beluister, hoorde reeds zijn voetstappen.
Hij zal eens komen in volle glorie.
Hij komt in de weg van het systeem en van de machtsvorming, als de vervulling van de droom aller mensen in alle tijden, om de hemel te brengen op aarde.
De koningsmens is de mens, die staat naar macht, mach, macht…..
De evolutie van de mensheid zal hem baren in zijn verblinde schoonheid en pracht als ééns héél de wil der mensheid zich zal hebben samengebundeld.
Al wie vandaag, op welke wijze dan ook, in trots zelfbewustzijn, die koningsmens in zich tot gelding zoekt te brengen tot al groter eer en macht, is zijn voorafschaduwing…….”
De tweede jongeman sloeg met een minachtende spotlach zijn lage haren achterover, die bijna over zijn gelaat hingen.
Toen het licht er op viel zag men er de sporen op van een tartende arrogante en zwier, een weergaloos bitter sarcasme en spottende zorgeloosheid en onverschilligheid.
Toen het licht er op viel zag men er de sporen op van een tartende arrogante en zwier, een weergaloos bitter sarcasme en spottende zorgeloosheid en onverschilligheid.
“Maak mij over die koningmens in een paradijs toch niets meer wijs”, riep hij fel.
“Hoevelen al niet werden er door betoverd telkens opnieuw, maar hoe werd die waan ook telkens maar weer in flarden gereten.
Men vergaapte zich aan de schijn van zelf geprojecteerde droombeelden.
Men vluchtte voor zich zelf in mateloze angst voor het leven. Maar de mens, die werkelijk koning is, durft te leven!
Hij laat God en de wereld en eigen keven voor wat het is; één donker raadsel.
Hij maalt niet om verleden of toekomst, hij neemt het leven nu, zoals het is.
Hij stort zich in de mateloze vreugden en in de mateloze diepten van dit zinneloos bestaan.
De koningsmens is de men, die zich uitleeft, die de kelk van het leven aan de lippen zet en drinkt, die het proeft in zijn laaiende hartstocht, in de zwijmel van zijn genot, in de krimpende ellende van zijn genot, in de krimpende ellende van zijn donkere pijn, in de raadselachtige krochten van zijn naakte existentie.
Hij wil niet anders meer dan die volle beker drinken, drinken, drinken, tot hij er op een goede dag in stikt. Dat is de koning, die lachend alles tegentreedt, die het leven omvademt, die het aandurft, die het uitzuigt, die het veracht en er mee spot, zonder ooit weer de ijdele vraag te stellen naar de zin van dit alles.”
“Hoevelen al niet werden er door betoverd telkens opnieuw, maar hoe werd die waan ook telkens maar weer in flarden gereten.
Men vergaapte zich aan de schijn van zelf geprojecteerde droombeelden.
Men vluchtte voor zich zelf in mateloze angst voor het leven. Maar de mens, die werkelijk koning is, durft te leven!
Hij laat God en de wereld en eigen keven voor wat het is; één donker raadsel.
Hij maalt niet om verleden of toekomst, hij neemt het leven nu, zoals het is.
Hij stort zich in de mateloze vreugden en in de mateloze diepten van dit zinneloos bestaan.
De koningsmens is de men, die zich uitleeft, die de kelk van het leven aan de lippen zet en drinkt, die het proeft in zijn laaiende hartstocht, in de zwijmel van zijn genot, in de krimpende ellende van zijn genot, in de krimpende ellende van zijn donkere pijn, in de raadselachtige krochten van zijn naakte existentie.
Hij wil niet anders meer dan die volle beker drinken, drinken, drinken, tot hij er op een goede dag in stikt. Dat is de koning, die lachend alles tegentreedt, die het leven omvademt, die het aandurft, die het uitzuigt, die het veracht en er mee spot, zonder ooit weer de ijdele vraag te stellen naar de zin van dit alles.”
De dorpelingen, die al huiverend hadden geluisterd naar de eerste, gevoelden hun ontzetting nog meer groeien, toen zij de lach hoorden, waarmee de weer ging zitten.
Op een wenk van Goffe van Aisma verrees daarop de derde gast.
Er was iets in zijn klare ogen, dat de mensen onrustig maakte.
Want het was als maakte die blik iets wakker in hen, de herinnering aan lelijke dingen in hun leven, die ze altijd weer trachtten te vergeten en te verdringen.
En toch was er ook een milde zachtheid in, die hen vervulde met een wondere, blijde verwachting.
Op een wenk van Goffe van Aisma verrees daarop de derde gast.
Er was iets in zijn klare ogen, dat de mensen onrustig maakte.
Want het was als maakte die blik iets wakker in hen, de herinnering aan lelijke dingen in hun leven, die ze altijd weer trachtten te vergeten en te verdringen.
En toch was er ook een milde zachtheid in, die hen vervulde met een wondere, blijde verwachting.
Er zijn koningsmensen op deze aarde”, begon hij, “maar hun koningzijn is verhuld in het kleed van een schamelheid, waardoor wij ze niet zouden begeerd hebben.
”Hij keek naar Goffe van Aisma, die hoog en zwijgend in zijn zetel zat.
“Ik heb er één gekend, heer van Aisma.
Die mens vond ik in de sloppen van een wereldstad.
Hij zelf was een verlatene, van zijn eigen vader verstoten.
Hij wist, wat het was niemand meer te hebben in deze wereld.
Het was een vereenzaamde.
Daarom ging zijn hart uit tot allen, die als hij verlaten waren.
Hij had ook niets in de wereld.
Hij was van alle aardse goed beroofd.
Daarom ging zijn hart uit naar de armen en woonde hij in hun midden.
Het brute geheim van het zich opwerken tot eer en macht was hem vreemd en hij dacht wel na over de zin van het leven, de zin van het lijden ook, dat hem geschreven stond op het deemoedig en weerloos gelaat.
Hij scheen een misdeelde, een verschoppeling, een vergetene en een onbegrepene.
Daarom ging zijn hart ook uit naar hen, die door dit leven waren gehavend en gekneusd.
Hij ging stil en eenvoudig door het leven, niet als de sterke ideaal – mens maar als een onmachtig kind, niet als een levensproever maar als een diepzinnige wijze, die de tijd uit ging kopen.
Hij werd gehaat van de mensen, die dorstten naar de paradijskoning en was een ergernis voor allen, die zich koningen noemden in de goot.
Maar mij heeft hij het geheim verteld dat hem dreef: dit leven onder het kruis hier op aarde, in de schamelheid der zelfverloochening en vernedering was hem dienst aan de Heer, aan het Kind, dat geboren werd in Betlehem, aan de Koning, die werd geslagen aan het kruis.
Dat was een koningsmens en allen, die als hij hier hun levensweg gaan in deemoed en zelfverloochening, in overgave en dienst aan de Heer, zij zullen eens koningen zijn.
Op de nieuwe aarde – niet hier – zullen zij met Christus een als koningen heersen”.
”Hij keek naar Goffe van Aisma, die hoog en zwijgend in zijn zetel zat.
“Ik heb er één gekend, heer van Aisma.
Die mens vond ik in de sloppen van een wereldstad.
Hij zelf was een verlatene, van zijn eigen vader verstoten.
Hij wist, wat het was niemand meer te hebben in deze wereld.
Het was een vereenzaamde.
Daarom ging zijn hart uit tot allen, die als hij verlaten waren.
Hij had ook niets in de wereld.
Hij was van alle aardse goed beroofd.
Daarom ging zijn hart uit naar de armen en woonde hij in hun midden.
Het brute geheim van het zich opwerken tot eer en macht was hem vreemd en hij dacht wel na over de zin van het leven, de zin van het lijden ook, dat hem geschreven stond op het deemoedig en weerloos gelaat.
Hij scheen een misdeelde, een verschoppeling, een vergetene en een onbegrepene.
Daarom ging zijn hart ook uit naar hen, die door dit leven waren gehavend en gekneusd.
Hij ging stil en eenvoudig door het leven, niet als de sterke ideaal – mens maar als een onmachtig kind, niet als een levensproever maar als een diepzinnige wijze, die de tijd uit ging kopen.
Hij werd gehaat van de mensen, die dorstten naar de paradijskoning en was een ergernis voor allen, die zich koningen noemden in de goot.
Maar mij heeft hij het geheim verteld dat hem dreef: dit leven onder het kruis hier op aarde, in de schamelheid der zelfverloochening en vernedering was hem dienst aan de Heer, aan het Kind, dat geboren werd in Betlehem, aan de Koning, die werd geslagen aan het kruis.
Dat was een koningsmens en allen, die als hij hier hun levensweg gaan in deemoed en zelfverloochening, in overgave en dienst aan de Heer, zij zullen eens koningen zijn.
Op de nieuwe aarde – niet hier – zullen zij met Christus een als koningen heersen”.
Aan het hoofdeind van de tafel waren drie man opgestaan.
Het waren Goffe van Aisma en de beide gasten.
De jonge mannen keken beiden met minachting naar hun derde metgezel.
Zij verlieten bruusk de schuur.
Maar Goffe van Aisma, in zichtbare ontroering, wendde zich tot de laatste jongeman met een vraag.
“Wie was het, die u de weg wees naar het geheim van het werkelijk koningschap dat niet hier maar eens op de nieuw aarde zal werden gezien?
Was hij het soms, mijn broer?”
Het werd zo stil in de schuur, dat men een speld kon horen vallen.
Het waren Goffe van Aisma en de beide gasten.
De jonge mannen keken beiden met minachting naar hun derde metgezel.
Zij verlieten bruusk de schuur.
Maar Goffe van Aisma, in zichtbare ontroering, wendde zich tot de laatste jongeman met een vraag.
“Wie was het, die u de weg wees naar het geheim van het werkelijk koningschap dat niet hier maar eens op de nieuw aarde zal werden gezien?
Was hij het soms, mijn broer?”
Het werd zo stil in de schuur, dat men een speld kon horen vallen.
“Hij was het”, antwoordde de jonge man zacht.
“Hij was het, uw broer, Rienck van Aisma.
Hij is niet meer op aarde maar leeft in de aanschouwing van Zijn Koning, Hij ziet Hem nu van aangezicht tot aangezicht”.
“Hij was het, uw broer, Rienck van Aisma.
Hij is niet meer op aarde maar leeft in de aanschouwing van Zijn Koning, Hij ziet Hem nu van aangezicht tot aangezicht”.
Toen zette de meester op het huisorgel een oud Kerstlied in.
Met een brok in de keel hebben ze het samen gezongen.
Alleen Goffe van Aisma zong niet.
Hij had het hoofd in de handen geborgen en ze zagen hem snikken…..
Met een brok in de keel hebben ze het samen gezongen.
Alleen Goffe van Aisma zong niet.
Hij had het hoofd in de handen geborgen en ze zagen hem snikken…..
De boer stond op.
Hij keek naar het groepje bomen.
Aisma – state is verdwenen”, zei hij dan.
“En wat ik u vertelde, was het werkelijk zo of was het maar een legende?
Maar in elk geval bevatte het een diepe zin.
Welzalig de mens, die door dit leven gaat onder het kruis in de verwachting van het eeuwig Koningschap van Christus, als één, die dient…….
Hij keek naar het groepje bomen.
Aisma – state is verdwenen”, zei hij dan.
“En wat ik u vertelde, was het werkelijk zo of was het maar een legende?
Maar in elk geval bevatte het een diepe zin.
Welzalig de mens, die door dit leven gaat onder het kruis in de verwachting van het eeuwig Koningschap van Christus, als één, die dient…….
(Uit de kerstbijlage1957 van de Nieuwe Provinciale Groninger Courant)
De fotograaf wilde niet kleddernat worden en zeker het fototoestel niet.....!
.jpg)
Het gaat nu écht beginnen voor Remco.
Niekerk
Heel ontspannen, goed gemutst en met vertrouwen op een goede afloop zat Remco Togtema vrijdagmiddag in de kantine van school de Opstap.
Voorlopig voor het laatst, want op het moment, dat deze krant op de deurmat valt, verblijft Remco al in Amerika, Phildelphia om precies te zijn.
Daar wacht hem een maanden durende behandeling aan neuroblastoom, een behandeling, die de kans op genezing met tientallen procenten vergroot.
Het kan niemand ontgaan zijn:
De verblijfskosten (zo'n 80.000 euro) zijn opgebracht door talloze acties en spontane donaties.
Vrijdagmiddag nam de familie- en dus ook Remco zelf- afscheid.
Met koffie en gebak.
Eigenlijk was het aan afscheidsfeestje voor de media.
"Jullie hebben een zeer belangrijke rol gespeeld, zonder jullie was het niet gelu7kt", vetrtelde vader Togtema.
De artikelen en interviews zijn bovendien een grote steun geweest voor de gehele familie en voor het bestuur van de Stichting Remco4Life.
Remvo was op z'n gemak vrijdagmiddag.
Hij loopt gelukkig al weer wat en was vooral monter.
Hij leek er klaar voor.
"Het komt nu allemaal wel heel dichtbij" zei moeder Diny
Daarmee sloeg ze de s[ijker op de kop.
De acties voor Remco zijn hartverwarmend geweest, het echte werk gaat nu beginnen.
Voor Remco breken zware maanden aan.
Maanden waarin de familie hoopt, dat ze net zo gesteund worden als de afgelopen periode het geval was.
Dat lijkt overigens wel goed te zitten:
Deze week liet Thomas Cook Travelshop in Zuidhorn namelijk spontaan en ongevraagd weten, dat zij namens hun organisatie de reiskosten voor Remco, zijn vader en moeder betalen.
Daarnaast geven ze een fikse korting op de autohuur in Amerika.
De beleving van een oud- leerling
Gert Oostenbrug rijk voor even
Oldehove
De chauffeur van Heineken, die bij het dorpshuis Humsterland in Oldehove fusten bier en kratten frisdrank retour haalt, maakte een klein foutje onlangs.
"In plaats van één krat frisdrank retour, sloeg hij er 999.999 aan", vertelt beheerder Gert Oostenbrug lachend.
Het gevolg was dat Gert een retournota van de bierbrouwer kreeg, waarop stond dat hij 4.999.995 euro te goed zou hebben.
"Ja, ik voel me een rijk man, ik denk, dat ik eerst maar eens een jaar op vakantie ga.
Helaas waren ze op kantoor bij Heineken scherper en al voordat, ik de envelop open had, belden ze me al op, dat het een foutje betreft".
.jpg)
.jpg)
N.B.
Wij kregen eens van het bestuur f 52.000 op onze rekening van de bank.
Dat hebben we toen toch maar gemeld, voor alle zekerheid.
We mochten het geld ook niet houden.........helaas
Een maand later kregen wij f 52.000 op onze rekening gestort...........dat was voor de tweede keer.
We zijn er niet ingetrapt.........maar we hebben het deze keer weer gemeld.
Uiteindelijk mochten we het pand Langestraat 3 kopen voor een ton van het bestuur!!
Heeft het ene met het andere te maken?.......
Interessant!!
 |
| Bij BURGLER |
 |
| Een troosteloze vlakte |
 |
| Aan de Mokkenburgweg |
 |
| Boerin De Jong in aktie met veevoer! |
 |
| Bij de spoorbrug geen baggerschuiten! |
 | ||||||||
    Met de drilling service zoekt men naar de Burgler haan, die nog zeker niet terecht is.  Ik werp nog een blik achterom..............het rolt tot bij de machines.....daar ligt het stil..... Ik loop maar verder....! Wat ik voor u heb gelezen........ In het DAGBLAD VAN HET NOORDEN. METROPOLIS * Reportages over de kip wereldwijd. In Kenia bevrijdt de kip je van kwade geesten. In Australië organiseren ze schoonheidswedstrijden voor hun vogels. In Zuid- Afrika smullen ze van zijn slachtafval. Een puber on Nicaragua doet bij gebrek aan een vriendin met de kip van zijn moeder. .jpg) Ook gelezen in het DAGBLAD VAN HET NOORDEN KONING VAN KATOREN: Het boek was toch weer beter. In de nacht dat Stach wordt geboren niet alleen zijn ouders, maar ook de geliefde koning van het fantasieland Kator. Na de enerverend in beeld gebrachte proloog zien we hoe de jongen opgroeit bij zijn oom. De troon b;ijft ondertussen leeg omdat autoritaire ministers de macht grijpen. Als hij zeventien jaar oud is, meldt Stach zich bij een loket"hij wil weten hij koning mpet worden. Na enkele anusante schermutselingen met de bureaucratie melden de ministers hem dat de trppn voor hem is, als hij een reeks moeilijke opdrachten uitvoert. In het bekroonde boek van Koning van Katoren van Jan Terlouws kreeg Stach zeven beproevingen voorgelgd door een wrede bonusopdracht. In de verfilming van Ben Sombogaart (Kruistocht in Spijkerbroek) heeft Stach nog maar vijf klussen te klaren.......Vooral de ontknp[ing van iedere e[isode komt npgal uit de lucht vallen......... Dat zou minder erg zijn als de kijker maar kon meeleven met de avonturen van Stach. Zoals in het boek wel nadrukkelijk het geval is. Hoe prachtig de film er ook uitziet, op alle andere fronten is Terlouws boek superieur.
(Frits de Jong)
HOE KOUD HET WAS EN HOE VER………..
Winter…..
Een heldere zon staat strak boven de witbevroren velden. Het is stil…..  Hier en daar vliegt een roek en soms zigzagteen hongerige haas door de weilanden op zoek naar een betere woonstee. De mensen zitten binnen, verscholen in de warmte. Nu en dan passeert een auto….. Dan is het weer stil… Ik lig over het stuur van mijn Raleigh en trap. Wat moet ik anders? De vrouw heeft de auto nodig. De hele dag….. Dus heb ik de fiets gepakt…. Waarom niet? Het gezond weer. Je bent nog eens buiten en beweging is goed voor je lijf. En ik moet toch naar mijn zwager, die vandaag Abraham ziet. Een kroonjaar….. Ik kan het weten. Het vorige jaar heb ik hem zelf gezien. En hoe…. En gegeten ook. Twee keer nog wel.
Het pad van een waarnemend directeur gaat niet rozen.
Dit pad niet tenminste…. Een eenzaam en verlaten pad door de witte velden in een uitgestorven wereld. Het is koud…. De wind wakkert aan…. Ja, er zijn heel wat klusjes, maar dit spreekt me wel aan. Nou… Een ouder heeft gebeld. Daar en daar is een ouderwets drukpersje te koop. Misschien iets voor school. De prijs is een lachertje, zeker in deze barre tijden. De Raleigh trapt licht. De wind is west…. Ik ga noord- oost… Er is geen mens op pad. Alleen een éénzame fietser. Langzaam kruipt de koude vrieswind door mijn schoenen. De tenen worden gevoelloos. De kou kruipt omhoog. Oldehove ligt er verlaten bij en in Ulrum vind ik met moeite een mens om mij de weg te wijzen naar Hornhuizen. Er komt steeds meer wind en de wereld achter Ulrum ligt er nog verlatener bij. In de verte is vaag het siepeltje op de toren te zien. Het is maar een onnozel ding op een machtige vierkante steenhoop
Een paar kinderen hebben nog nooit van de Ommelanderweg gehoord.
Ik twijfel….. Ik raadpleeg nog eens mijn briefje. Het staat er duidelijk op. De ouder die mij het heuglijk feit van het drukpersje kond heeft gedaan is zonder meer betrouwbaar. Ik heb hem zelf nog eens vier jaar als leerling gehad. Zelf mee opgevoed. Tot kerel….. Dat is ie nog.
Een oud mannetje weet de weg.
Omkeren en dan al maar rechtdoor. Waar ik vandaan kom, wil hij weten. Noordhorn ……. Hij neemt me op van boven naar beneden. Mijn koude handen krampen alweer om het stuur. - Joe haddn beter thoes blieven kenn. ’t Is kold - Nou….of het koud is. Ik kan het weten.
Eindelijk…..
De Ommelanderweg… Nu nog nummer zesentwintig. Het wordt tijd ook. Het wordt al knap donker en steeds kouder. Ik trap verder en langzamerhand bekruipt me een gevoel van neerslachtigheid. De eerste boerderij ligt een eind weg. Op de postbus aan de kant van de weg lees … Nummer twee……….. Als al die huizen en boerderijen zo’n eind uit elkaar liggen, heb ik nog een heel eind re gaan. En dat liggen ze…. In het donker rijd ik nu door een wel erg eenzame en verlaten wereld over een smalle weg met in de verte de zware omtrekken van nog een boerderij. Een zeedijk doemt voor me op… Een driesprong…. Nog eens weer een splitsing….. Bij een donker huis kijk ik op de postbus. Nummer vierendertig. Mis…… Wat ben ik begonnen. En het ergste komt nog. Straks moet ik nog een lange weg terug. Zeker neer dan twintig kilometer van hier. En dat voor een drukpersje. Een zekere twijfel besluipt me steeds meer. Een drukpersje….? Hoe in de wereld komt hier een drukpersje terecht? Bij een boer zeker…. Waarachtig daar fietst nog iemand. Ik vraag de weg, noem een naam. De man wijst. –Daar moet u zijn – In de volgende bocht staat een boerderij. Licht straalt uit de ramen. Ik zet mijn fiets tegen het bruggetje en strompel verstijfd van kou naar de deur en trek aan de bel. Nog eens… Het duurt lang… Dan flitst een licht aan in de gang. Een sleutel wordt omgedraaid. Een deur gaat open. Op een kier…. Een vrouwpersoon hoort mijn verhaal aan. Ze roept haar man. Ik mag binnen…. In een grote brede gang met enorme deuren sta ik. De heer des huizes verschijnt. Hij neemt me nieuwsgierig op. Als ik nog eens mijn verhaal gedaan heb, fronst hij zijn wenkbrauwen. –Drukpers….?- zegt hij half vragend. –Nou, kom dan maar eens mee – Ik volg hem naar een grote schuur en stommel achter hem aan een ladder op. –Daar hebt u wel een eind voor moeten fietsen in dit weer-, grinnikt hij. Ik grinnik ook. Wie weet, misschien scheelt het in de prijs. Ik ben allang blij dat ik in deze grote wereld dit adres heb kunnen vinden. Even later staan we op zolder… -Nou, kijk dat is ‘m- Ik kan mijn ogen niet geloven…. Ik sta stomverbaasd. –Kunt u daar wat mee?- vraagt de man. Verstijfd van kou en ontnuchtering sta ik op die grote rommelzolders. Een kop hete koffie zou me nu goed doen. En vijf minuten met mijn stramme ledematen voor een warme kachel. Mijn ogen staren naar het ding voor me. Ik had het allemaal zo mooi bedacht, een echt drukpersje…. Met zo’n groot perswiel…. Voor school…. Het zou een unicum zijn. Een speld uit een hooiberg. Op deze wijde zolder is geen hooi te zien. Lamgeslagen en moe gebeukt sta ik daar en staar… Naar een wringer… Zo’n ouderwetse… Op gietijzeren poten…. Wat een reis…. En dat voor een wringer. Vroeger goed voor de was. Met van die grote rollen. Ik heb er nog geen dubbeltjes voor over. Een wringer…. Hoe is het mogelijk.
Als ik ontgoocheld door de vee verlaten dorpen fiets onder de wijde sterrenhemel met nog vele….. vele kilometers voor de boeg, breekt mijn lach door.
Een wringer…. Zei die ouder ook niet, dat hij overal handel inzag? Vroeger was hij ook al zo’n goochemerd. Veel lol heb ik toen aan dat joch beleefd.
En nu……na meer dan twintig jaar…..nog…..
Folkert de Haan (Ouwe Haan)
( DIK EN DUN 1985 Schoolkrant MAVO)
Noordhorn
De winter heeft haar intrede gedaan!
 
Het materiëel staat werkloos!
Alleen de helm herinnert nog aan de HAKroem van indertijd!
Ze staan in slagorde....maar een "beveel" blijft uit!
 Hoi Jan Thijs, Wat een verhalen en foto's heb jij weer verstuurd. Ik zelf was even druk met het Sinterklaasfeest wat wij met elkaar vieren. Ik moest 12 gedichten maken,want dat maakt het juist zo gezellig. Het gedichten maken wordt minder,het is moeilijk en kost te veel tijd voor de jongeren. Ik vind het juist leuk om de gebeurtenissen rond die persoon,even in het licht te zetten soms met een grapje,soms met medeleven. Het was een gezellig rommelig feest. Sander,onze kleinzoon vond het erg leuk om onze gedichten voor te lezen ,dat deed hij goed,maar nog wel langzaam dus dat duurde even. Wat een verhalen over Prof.Diderik Stapel, hoe hij de boel bedrogen heeft en andere mensen benadeeld heeft De verhalen over de tijd dat jij studeerde in Groningen en wat jij daar hebt ervaren met je studie-genoten geeft wel aan, dat er niet veel veranderd is. Leuk gedicht over het afvallen, waar heel veel vrouwen mee te maken hebben. Heeft Marthijs al wat gehoord van zijn sollicitatie? Mooi verhaal van vader Jan de Haan ik kende het bestaan niet. Tot de volgende keer maar weer , groetjes GAELE.
Via de dochter van GAELE (Deze link, heel prachtig!!)
Beste familie (nabestaanden van Jan Dragstra en Martje Westerterp).
Van de gemeente Hollands Kroon, waaronder tegenwoordig Anna Paulowna valt, ontving ik een schrijven d.d. 28-06-2012, inzake verlenging
grafrechten met vervaldatum op d.d. 01-01-2012.
E.e.a. met betrekking tot het graf nr. 567 op de begraafplaats van Anna Paulowna.
Hierin zijn begraven Jan Dragstra, Martje Westerterp en hun kleinzoon Janneman.
Mogelijke verlenging met 10 jaar tot d.d. 01-01-2022.
De kosten hiervoor bedragen € 570,00, onderhoudskosten voor 10 jaar € 480,00, totaal € 1.060,00.
Verlenging naar 20 jaar is niet mogelijk.
Dit huurgraf is afgekocht tot d.d. 01-01-2012.
Bij deze verzoek ik jullie om mij mee te delen of je het op prijs stelt om de huur te verlengen en de kosten te delen of het graf te laten ruimen.
De vervaldatum is
uitgesteld tot d.d. 01-01-2013.
Willen jullie hieromtrent overleg plegen met jullie broers en/of zusters en mij hierover zo spoedig mogelijk te beantwoorden?
Bijgaand enkele foto's van het graf.
In afwachting van jullie antwoord verblijf ik,
met vriendelijke groeten,
John van Baaren,
Callantsogervaart 9,
1788 PS Julianadorp.
E-mailadres: johnvanbaaren@quicknet.nl
.JPG) Geboren 14 met 1874 te Terwispel gestorven 25 juli 1956 te Den Helder MARTJE WESTERTERP Geboren 9 october 1879 te Oldeboorn overleden 10 maart 1943 te Breezand .JPG)
PAKE DRAGSTRA
De vader van mijn moeder wordt maar steeds ouder en blijft een uiterst vitale man.
Hij houdt van het grote gebaar en heeft poeha. Bovendien is hij een onverbeterlijke optimist die nooit beren op zijn weg ziet. Hij kikt op aandacht en kent alle technieken om die te krijgen. De meeste van zijn kinderen (en ook hijzelf) zijn kinderrijk en geëmigreerd naar Canada en alleen zijn zoon Teun is bemiddeld, omdat hij vertrekt met het geld dat het verkopen van zijn boerderijtje in Nederland heeft opgebracht. Hij brengt het daar over de plas ook het verst, misschien ook wel omdat hij de slimste is. Vanuit Friesland is hij met het oog op de werkgelegenheid eerder al verkast met sommige kinderen naar Breezand in Noord- Holland, zodat de kinderen De Haan hem ook wel Pake Holland noemen, zoals de andere opa Pake Drylts wordt genoemd.
De anderen geven later als ze Nederland weer bezoeken ruiterlijk toe dat ze er niet op vooruitgegaan zijn en als het daarom gaat net zo goed hadden kunnen blijven.
Pake Dragstra laat het er niet bij zitten dat hij zijn kinderen niet meer zal zien. Hij houdt van reizen en heeft er al een gewoonte van gemaakt zijn hier achtergebleven familie te bezoeken. Dat zijn soms lange logeerpartijen waarbij hij zich een vip- behandeling laat welgevallen. Pas als men hem duidelijk laat merken dat hij maar eens moet verkassen, zoekt hij het volgende adres op. Hij heeft dan op het vorige adres voldoende meegemaakt er om uitgebreid over te praten.
Op 80- jarige leeftijd laat hij zich inschepen naar Canada om zijn kinderen daar te bezoeken en te wedervaren hoe het hen gaat.
Hij is het logeren gewend en gaar er vanuit dat men hem met open armen zal ontvangen. Het had niet veel gescheeld of hij had ons gezin in zijn reisroute kunnen opnemen. Uiteraard was mijn vader betrokken geweest bij de emigratiebesprekingen binnen de familie. Omdat hij het meest had gestudeerd, werd hem advies gevraagd. Behalve de opleiding voor schoolmeester had hij ook nog een praktijkdiploma boekhouden behaald, wat hem tot een intellectueel maakte binnen de familie.
Aanleg voor techniek, metselen, timmeren e.d. had hij in het geheel niet en in die richting viel er, was de inschatting nog wel een behoorlijke boterham te verdienen.
Pake Dragstra gaat dus over de plas.
Ongetwijfeld zal hij vele passagiers lastig vallen met verhalen over zijn kinderen in Canada die hij gaat bezoeken en die zo ondernemend zijn geweest in een ver land opnieuw te beginnen. Hij zal als alleenstaande reiziger ongetwijfeld voldoende aandacht krijgen. Hij is ook de eerste man in het dorp Oldeboorn waar hij toentertijd woonde aan wie mijn vader de weg vroeg naar Jan Dragstra, terwijl hij heel karakteristiek met zijn knieën in de grond lag te werken. Mijn vader was op vrijersvoeten en had zijn verkozen bruid beloofd om haar hand te gaan vragen.
Dat gesprek had ik wel eens willen volgen.
Mijn vader had een prachtige bos fijn krullend haar dat weelderig alle kanten opgroeide waardoor hij leek op een uit de Camera Obscura weggelopen, wat dandy-achtige, figuur. Hij was fors en voor die tijd lang met iets boven de 1 meter, tachtig. Pake Dragstra was een klein mannetje met een door een permanent leven in de buitenlucht perkamenten kop met korte beentjes en een brutale uitstraling. Ongetwijfeld heeft hij gezocht naar een mogelijkheid deze als intellectueel vermomde knaap flink in de zeik te zetten, want pesten was de Dragsta’s op het lijf geschreven.
Zoon Henk, later eigenaar van een kippenboerderij op de Veluwe slachtte eens in het nabijzijn van ons kinderen De Haan een kip door deze te onthoofden.
Vervolgens liet hij de kip lopen. We zagen voor het eerst een kip zonder kop lopen en hoorden hoe oom Henk zo lachte. De Dragstra’s genoten van een prakical joke, maar het moest wel humor zijn.
Het echte probleem wat pake Dragstra betreft, ontstaat als hij terugkeert en de familie bij langs gaat om te vertellen van zijn reis naar Canada. Omdat hij de smaak van het reizen te pakken heeft, gaat hij nu eerst echt op rondreis en plakt de ene dag na de andere er aan vast.
Zelfs bij ons thuis presteert hij het, terwijl het al zo vol is, een paar maanden te blijven pakken. Tot mijn moeder de reislust in hem, weer weet te wekken of hem voldoende chagrijnig weet te maken, zodat hij zelf gemotiveerd is om op te stappen. Zijn verhalen over Canada zijn breedsprakig en hij vertelt ze met weidse gebaren.
Als ik aan hem denk, vergelijk ik hem altijd met de Groninger “zwerver” Jan de Roos die de hele provincie afzwerft en op straat het publiek vermaakt met zijn niet aan te horen gezang.
Jan de Roos is een begrip, vooral in de stad. Hij loopt daar rond met een wandelstok die hij heftig heen en weer beweegt om zijn eigen gezang te dirigeren met pathetische bewegingen. Het geluid dat hij maakt is niet om aan te horen. Ongetwijfeld heeft hij klassieke muziek in gedachten, maar noch de melodie, noch de woorden geven aanleiding er iets bekends in te herkennen. Wij kinderen vinden dat ie maar wat doet en begrijpen wel dat hij ook wel eens gepest werd door jongetjes in een treiterige bui. Hij kan zich dan vreselijk opwinden en komt dan aanvallend in je richting met opgeheven wandelstok. Het is een bijzondere aanblik hem boos te zien, want het schuim loopt hem van de mond.
De volwassenen van die tijd weten niet zeker of hij een zonderling is die op een bepaalde manier duidelijk gestoord is of dat hij niet wil werken en op deze manier zo slim de kost verdient, dat hij behoorlijk in de centen zit.
De jongens pesten hem er dan mee dat hij miljonair was. Jan de Roos probeert zijn optreden luister bij te zetten door allerlei soorten medailles te dragen die potsierlijk op zijn oude jas moeten prijken. Op een gegeven moment kun je bij Calve pindakaaspotten medailles krijgen die uiteraard bij Jan de Roos in een goede bui opgespeld worden. Men vindt dat lachwekkend, maar hij accepteert het en er is iets slims in zijn ogen, alsof hij wil zeggen: “Wie verneukt er nu wie?”
Die uitstraling heeft Pake Dragstra ook.
Is hij qua intellect een middelmatig begaafd man die hard kan werken met vooral zijn handen of beschikt hij over een soort boerenslimheid waarmee hij meestal gemakkelijk zijn zin krijgt? Met mij heeft hij een bijzondere relatie. Dat is iets waar je later achter komt. Als hij de stad in gaat, mag ik altijd mee. Ik heb daar geen enkel probleem mee , want Pake Dragstra schuift altijd wat af en ik weet nog heel goed dat ik met de knuistjes vol smeltende chocoladepinda’s, pindarotsjes naast hem loop door de drukte van de Stad (Groningen). Hij neemt me steevast mee naar de veemarkt op de plek waar nu het cultureel centrum de Oosterpoort is. Om daar te komen ben je al alle Groninger markten gepasseerd waar vooral op dinsdag altijd genoeg te zien is. Rond de Grote Markt cirkelt in die tijd al het zware verkeer dat nu via rondwegen om de stad heen gaat. Het is er dus altijd vreselijk druk en het oversteken naar de Grote markt is een crime.
Ik herinner me dat me thuis wel eens later wordt gevraagd hoe we toch als oude man en klein jongetje die oversteek maken.
Ik antwoord dan trots: “Alle auto’s stoppen voor ons” en inderdaad de goede man is zo trots, zeg maar eigenwijs, dat hij pardoes de rijweg oploopt en auto’s hebben maar te stoppen voor hem uit eerbied. Hetgeen geschiedt. Ik ben trots op hem om zijn moed en zijn gevoel voor pathos intrigeert mij. Zelfs het feit dat hij sterk naar urine geurt, is voor mij geen probleem. Je stelt het vast. Kennelijk hoort dat bij hem en dat is het dan. Mijn moeder zal daar ongetwijfeld anders over gedacht hebben en hem meerdere malen flink de les hebben gelezen. Ze kon dan heel fel zijn. Maar mij deert het niet.
Als loge beschouwt hij zich als de oudste van het gezin en dat geeft hem het recht te bidden voor het eten. Omdat hij zo prachtig met elan en pathos God kan aanroepen, vind je dat niet erg en bereid je je voor een lang, ‘never ending prayer’, waarbij de toon de zelfde merkwaardige ups en downs krijgt als bij het gezang van Jan de Roos.
De prachtige gedragenheid van zijn stem, waarmee hij zonder twijfel een prekende dominee imiteert, imponeert ons kinderen. Om maar niet te spreken over zijn eetlust. Hij eet als tachtigjarige ons de oren van het hoofd. Met zorg kijken we naar de slinkende voorraad aardappelen als hij zichzelf opschept. Ook mijn moeder kan er niet tegen schillen en besluit ten einde raad hem zelf op te scheppen, waarbij hij haar complimenteert met haar gastvrijheid. Hij kan zeer lastig zijn, een kind bij de andere kinderen en minimaal onberekenbaarder. Onder het eten vertelt hij met weidse gebaren en wederom pathetische stemverheffingen over zijn bezoek aan Canada. Wij geloven de helft niet van wat hij vertelt, vooral omdat er tegenstrijdigheden sluipen in zijn beweringen en hij zelf gaat geloven in de veranderingen. Hij is al vertellende bezig zijn belevenissen op te leuken en doet zelfs het vallen van het water van de watervallen van de Niagara na. Die hebben op hem het meest indruk gemaakt. Daar spreekt hij steeds weer over, vooral omdat iedereen wel eens foto’s of anderszins afbeeldingen ervan heeft gezien. Hij weet, dat we weten waarover hij het heeft en hij is de enige die het live heeft gezien.
Pake Dragstra is mijn vriend.
Ik benijd hem om de ruimhartigheid van zijn karakter en zijn acteren dat ik later terugvind bij Co van Dijk. Mijn zus Janny kan het ook, maar dan moet ze op dreef zijn bij een feest en zich mee laten slepen door haar publiek. Zij lijkt dan het meest op hem ook in het feit dat ze moeilijk die sfeer kan loslaten. Hoeveel indruk de goede man op mij heeft gemaakt, blijkt wel uit het feit dat mijn eerste herinnering bestaat uit een beeld waar hij massief staat te zwaaien op de achterplecht van een vertrekkende boot naar Canada. De railing van de boot moet zwart hebben gestaan van zwaaiende mensen, maar ik zie alleen Pake Dragstra,die zwaait naar mij en ik zwaai terug. Ik moet toen een jaar of drie geweest zijn en het was mijn eerste verre reis met de trein helemaal naar Rotterdam.
DE BELEVING VAN EEN OUD- LEERLING
.jpg) FOSKE TAMAR VAN DER WAL Groningen Assen was al een soort van thuiswedstrijd, maar afgelopen zaterdag in Groningse Kardinge was echt thuiskomen voor zowel Foske Tamar van der Wal als Dasnielle Bekkering. De marathon leek wel op een slagveld, om de ronde viel er wel iemand af. Het tempo lag hoog en van de ruim 70 dames die aan de start verschenen haalden er slechts 34 de eindstreep. Voor favoriet Foske Tamar van der Wal liep de wedstrijd uit op een teleurstelling. Tijdens de massasprint zat ze goed voorin en vocht samen met Mariska Huisman en de Italiaanse Francesca Lolllobrigida een titanenstrijd uit. Lange tijd trok Huisman aan de langste einde te gaan trekken, gevolgd door Van der Wal en de Italiaanse, maar het was laatstgenoemde die, net als in Tilbirg liet zien te beschikken over een fenomenale sprint en veel inhoud. Ze kwam als eerste over de meet en klopte Van der Wal die derde werd achter Huisman. In het algemeen klassement bij de dames deed Huisman goede zaken en heeft haar voorsprong op zowel de nummer twee als drie, respectievelijk Rixt Meijer en Foske Tamar van der Wal vergroot tot 17 en 26.7 punten. Voor Van der Wal een vrijwel uitzichtloze positie om nog voor de winst te gaan, aangezien Huisman en Meijer wel voor de tussentijds te verdienen punten strijden. UIT: .jpg){kind=small}     
De oranje draden die komen nog uit de grond!
De eenzame HAKker nog aan het werk bij de Mokkenburgkant
Sneeuw valt naar beneden!
BIJ BURGLER
 15 december 2012  Dat betekent, dat u iets krijgt te zien, dat u nog niet eerder heeft gezien, mits u het aantikt. Vergeet het niet, want het is iets bijzonders! Dankzij de assistentie van zoon Marthijs kan ik links op mijn site plaatsen. Dat betekent, dat alle films, die ik heb, nu ook te zien zijn op mijn site. In het vervolg maak ik niet alleen foto's voor de site, maar ook filmpjes. In januari beginnen de bezigheden in Noordhorn en ook foto's en filmpjes zal ik maken voor de site. Ik plaats nu wat foto's over "het Witte huis" en de boomplantdag op de Langestraat 3 In het vervolg kan het een reportage worden met filmpjes. Spoorweg emplacement van Jan-Mark in Lego Reportage van de boomplantdag en de aanleg van de tuin van "het witte huis aan de Langestraat 3.       "HET WITTE HUIS" Het gerucht vertelde dat dit huis tegen de vlakte ging voor een nieuw huis. Maar de koper bleek een beetje eigenwijzer, dan we dachten. Hij had een project in zijn hoofd, waarin hij het huis wilde opknappen. Hij liet in zijn achtertuin woning units zetten om er voorlopig in te wonen. Het was de beschoeiing, die het eerst aan de beurt was. Op 15 december werd de tuin vol gestort met tuinaarde en dat ging dus zo! Het weer was niet ideaal voor het slenteren, dus ik besloot nog om de deur te kijken bij Bennie Kok. Ik zag een vrachtauto met tuinaarde en ik "kiekte"hem.  De "kleinere" ramen zijn geplaatst, maar ze moeten gekit worden!     En nu.......De boomplantdag Eenmaal thuis werd mijn aandacht getrokken door het raam. Het was opeens een drukte van belang vlak voor ons huis. De ploeg van KOK ging aan het werk in onze tuin. Dat ging zo!.......           DRUKTE OF.........GEEN DRUKTE! ! 16 december 2012 Dat was een mooi verhaal van groot- broer. Je voelt gewoon de erge kou,brrr. Wat ligt er bij jullie nog veel sneeuw,mooi gezicht. Bij ons is de sneeuw al lang weg en het heeft hier meer geregend. Wij gaan morgen een paar dagen weg,dus ik kan even niet reageren op je mails. Groetjes en liefs voor jullie. GAELE         De vrachtauto brengt wat hout voor de eerste etage.                
Bij de spoorweg ligt weer een boot om werkzaamheden te verrichten
    .jpg) In een oude schoolkrant Dik en Dun (Noordhorn) vond ik het verhaal over de begroeting van de nieuwe kinderen voor de eerste klas. Meestal had de vestigingsleider eerst een gesprek met de hoofden van de lagere scholen over de leerlingen, die bij ons op school zouden komen. Tijdens deze gesprekken werden de bijzonderheden genoteerd. Daarvan maakt de vestigingsleider een verslag, dat bestemd was voor alle leraren, die les gaven aan de eerste klas. Ze wisten dan, waar ze rekening moeten houden. Meestal liet ik dit verslag liggen tot aan het herfstvakantie en dan las ik het en vergeleek mijn indrukken van de kinderen met de noties van de vestigingsleider. Tot aan de herfstvakantie ging ik op zoek naar bijzonderheden. Ik ontdekte ook, dat ze familie waren van voormalige leerlingen, soms ook wel nakomertjes. Tegen een zusje van een voormalige leerling zei ik: "Ben je een broertje van die....of die?" Het antwoord was altijd: "Ja, meneer". Mijn antwoord was dan ook : "Weet je dat wel zeker?" De klas schoot dan in de lach! Over dit feit schreef ik dit verhaal in de schoolkrant: Kom je in de eerste klas, waarvan je eerst de namen las. Zie je al die bedeesde gezichten soms hele kleine jongens, hele grote wichten. De tas ruikt nog naar leer en de namen vergeet je iedere keer. Het duurt wel even, voordat je ieder bij naam kent, maar aan sommige ben je al dauw gewend. Daar zit Nel, zusje van Aagje en Tineke van Dijk. Nou, die ken je dan gelijk. Daar is Erwin, broer van Annet en Marjan daar heb je alleen maar goede herinneringen an. Daar is Liyan zus van Ellen u weet van wel van het tentoonstellen.  Edward nam zus Ellens mee van de Spar. Twee van Wibbens en geen sponsor, 't is te bar.  En in twaalf jaar niets van Harkema op de Gast word je nog met zus Jenny verrast. Lijkt op zus Jitty- winkelier werkt al jaren bij Schoelier. Zus ook van Janny en Froukje uit de wadlooptijd. Toen was Jenny nog maar een heel kleine meid. Joke Klaveringa haalde nog een broer van stal, een forse knaap, die is er al.  Venje Henke en Helga kwamen op advies van de gebroeders Klaas. Zij kwekt en leutert, dat het een lieve lust is en slaat voortdurend alle shuttles mis. Onophoudelijk gaat zij in debat en je zegt dan: "Kom, speel eens wat. Je speelt dan misschien wel met een haan, maar hoeft daar niet als kip zonder kop te staan. En Helga denkt: "Als ik 't met de mond kan winnen, wat wil hij dan tegen mij dan nog beginnen?" En wie is er ook paraat? Marjan, zus van Roel Soldaat  Pa deed hen alles al eens voor en heeft de school al jaren door. De school in stapte ook heel kwiek nu ook Vennema Monique. Door Martin en Ella reeds volledig ingelicht past zij precies in dit gedicht.  ELLA VENNEMA En ja, een Tempel drukt op school altijd een stempel. In elke klas zit er wel één. Ook André loopt niet op één been. Hij bracht een schone dame mee Een Tempel is hier goed op stee. A fin a zult u zeggen, inderdaad. U kunt toch lezen wat er staat. Tenslotte is er nog ook weer Benthem toch. Maar nog heb je het niet gehad. Er is nog een Woddemaschat Een Aukje, zus van Simon en Christien en ook nog een leuke om te zien. Als ik met Tempel steeds hetzelfde liedje zong, wat denkt u van de Jong?  De oude stam bracht heel wat leerlingen naar de Langestraat, maar ik denk, dat hier het laatste Nieuwenhuis- Jonkie staat. Klaas Willem is er een van Doetje net als Anne en Eelco gek met hun moetje. De laatste in de hele rij een Helmantel is er ook weer bij. Zijn zusters Sieta en Hilly gingen hem voor. Hij is de laatste van het koot. En heel dit spul raakt nimmer zoek, zolang zij blijven bij onze Johanna, onze kloek. En ben je zat van haar geouehoer ga dan maar naar José Boer.   Deze boerin De Jong zal wel in zichzelf gemopperd : "Wat hebben die HAKmensen een rotzooi achtergelaten in mij weiland!........ik zal de afwatering eerst wat verbeteren!"  Een paar jaar geleden verbleef de hele zomer een heel koppel met jongen in dit weiland. Mag het nog eens een keer!?       Das Märchlein des Herzhaften Vaters Es gab mal ein Vater mit zwei Söhne schnell und gescickt mit roten Köhne. Er dachte: "Ich muss sie mal verwöhnen. Wir nehmen das Zelt und gehen ins Feld, das Fusball wird abgestellt"", Da weinten die Kinder die Kinder schmerzhaft und zärt. Da hatte die Vater doch noch ihr G;ück verstehrt un dabei gewettet am falschen Pferd. Denn Fussball ist ihrem Lust und Leben. Für wen und was würde man das aufgeben? Nun hatte der Vater sein Köpfchen klug. Der seinem Söhne ein gutes Herz zutrug. Er sagte: "Ich gebe die pläne auf, du spielst Fussball, aber du gehst mal drauf und bringst mir den Bokal nach Hause. Ich mach später dann meine Pause". Die Söhne? Sie lachten und weinten vor Freude so sehr, und schludchzten: "Väterchen wir lieben dich noch mehr. Die Zweifel an Ihnen ist glúcklich gewichen. Wir wollen für dich im staub rundkriechen. Und sie spielten nach Pfingsten wie sie es nie hetten gemacht. Und der Vater, selbst fussbalspieler, hatte ganz lustig gelacht. Er sagte: "" So sehe ich meine Söhne gern, und wichte sich den Schweiss von dem Stern. Mit diese Geschichte wird gelehrt das in dem Leben es nicht geht verkehrt, wenn man weiss zu nehmen und zu geben.  VAN GOEDEN HUIZE Reeds maanden zon ik op revanche en kreeg laatst een verdiende kans. Men had mij in de schoolkrant zwart gemaakt en mijn gedrag met pinksteren gelaakt. Vertrok met mijn gezin naar een vakantieadres hielp zo het voetbal voor mijn zoons al op de fles. Maar ziet men kent mij niet. Betaal met gelijke munt terug, maak van een olifant geen mug. Dus toen de herfst dit jaar er was, vertrokken wij weer naar een Friese plas. Maar toen kwam de dag van 't zaalvoetbaltournooi. Sprak ik: "Naar huis". Mijn zonen zeiden: "Mooi!" De heren waren zeer tevree mijn vrouw nam brood en koffie mee. En in de sporthal werd ik als een vorst ontvangen, maar moest wel als scheidsrechter het veld rond hangen. Zo geef ik het verdiende loon die mij laken en zit alweer van strijdlust reeds te blaken. Want bakt men mij zo'n poets doe ik terug iets goeds. Want met die hete kolen op hun hoofd heb ik die Hanen van hun eer beroofd.  Gut, gut werd fut, v.u.t en fut mut, maar v.u.t mut niet, want v.u.t verdrut en zonder fut gaat het niet. Had ik zo'n verlut om die v.u.t? Ik vind het nu maar prut!! Hendrik Diepstra was concierge, die met de v.u.t. ging. Meneer Postma en voetballen. Het is in één woord schitterend:  LICHT ALS EEN HERT SNEL ALS EEN GAZELLE TRANK ALS EEN REE EEN SCHOT ALS EEN STIER En dan nog die prachtige geluiden die hij maakt. Als Postma gaat tennissen, vergeet dan even, dat deze man ook kan: voetballen kanoën gitaarspelen zingen kan balen van zijn eigen lichaam een koe de ogen kan uitsteken laten fietsen lesgeven playbacken met klas 1b kamperen maar.........concentreer je op zijn service, anders ga je de boot in!! +(1).jpg) Goed dat er nog eens goed naar je breuk is gekeken. Je goed laten voorlichten is belangrijk,ook de beslissing over de verdere behandeling. Het hangt natuurlijk ook van de klachten af die je hebt en of die ook erger worden. Leuk al die verhalen over al die leerlingen van vroeger. Nog bedankt voor de foto die jij stuurde,ik heb geen idee waar en wie die foto heeft gemaakt deze foto hebben wij nog nooit eerder gezien. Wij hopen,dat jullie mooie dagen met jullie dierbaren mogen hebben. Liefs en groeten uit Lelystad, Herman en GEALE  Voor een leerling, die geen tijd heeft iets te doen voor de schoolkrant! GEEN TIJD Daar gaat ie dan. Vandaag les tot half vier. uurtje huiswerk maken, balen als een stier. Dan nog club of kattebak. 'k Geloof, dat ik de gids maar pak. Wat is er nog op de TV? Als het leuk is, pak ik het nog mee. En met een slaperige kop zoek ik het hoger op. 's Morgens nog wat overkijken en dan moet het maar wat lijken. Zo is er elke dag wel iets. Eigenlijk heb ik nooit niets. De hele dag ben ik bezet, weinig tijd nog voor wat pret. Zou zo graag de schoolkrant helpen maken, schrijven of tekenen over allerhande zaken. Maar ik heb totaal geen tijd, wil niet, dat mijn werk er onder ;ijdt. Zo'n schoolkrant is best wel aardig hoor, maar bij mij gaan andere dingen voor. Voor zo'n bezet man is daar geen beginnen aan. Ik lees hem wel, als hij klaar is, als een ander maar de sigaar is. Liever klaag: Op school is niets te beleven. Ze kunnen mijn portie wel aan Fikkie geven. Ik werk er niet aan mee, ben met dat klagen al tevree. Kan ik er wat aan doen: Klinkt mij goed in de oren. En een ieder, die dat horen wil, die mag dat horen. Zo geef ik iedere keer weer blijk van mijn ontzettende gelijk. een school van niks is er ook dankzij mij en ben ik daarmee eigenlijk wel zo blij SIKJE NEUR Geciteerd uit de dikke VAN DAELE: EEN HAAN IS STOUT OP EIGEN DAM bekenis: 
Thuis is men moediger dan elders.
JAN WILLEM MONSTER
Laat hem maar lopen
weet alles van knopen
kent alle tuig
en al is de zee ruig
hij blijft op de been
gaat nu naar Helgoland heen
weet helaas niet waar dat ligt
maar redt nu naarstig zijn gezicht
door stevig zijn atlas te bestuderen.
Zo zal hij wel het wel leren.
En dat sterren schieten?
Laat hij toch genieten van de maan alleen.
Tussen al die Deense grieten
zit er vast wel één,
die aan hem wil klitten,
laat de rest der sterren maar zitten!
23 december 2012
.jpg) MADAME LA REINE SOLEILE Juf Betty Bruens gaat varen met Berend Botje naar Zuidlaren. Zij komt hier niet (Noordhorn?) weer en dat spijt ons zeer, Geen gegiechel meer bij 't koffiedrinken. Oh, deze dame was zo bij de pinken. Zij hoefds maar te kikken, maar iets met stroop te likken, en daar stond met koffie: Het hele mannelijke personeel. Soms ja, dan werd het Bruensje wel eens teveel. Stond er dan beschaamd bij te kijken, zou ze dan toch op een prinsesje lijken? Voor wat humor gaat zij niet op de loop. Dus nam ze al die koffie op de koop. Kon er soms zelfs met verlangen aan terugdenken en vroeg zich af: Wanneer komen ze weer schenken? Ja, en nu dat varen van Haren naar Zuidlaren... Het zat er in en wij de smoor in, want een school zonder prinses is als een geest zonder fles. Och scheepte deze meermin zich maar weer naar Noordhorn in? Want varen naar het Westerkwartier, dat weten we allemaal is veel leuker, vraag 't maar aan Brinksma, de admiraal! .jpg) behandelde een panorimist. Hij zei tegen BEEK: "Raak maar niet van streek. Straks word je zo bol als wat. Maar het wordt niet blauw, ga nu maar weer naar je vrouw". Met om het hoofd een doek ging hij naar een spiegel op zoek. Na de eerste schrik zei hij: "Is dat ik?" "Maar Hans, wat is dat nou? Jij boft", zei zijn vrouw. .jpg) "" Zo ga ik niet naar school met die bult. Dat geeft bij de dames teveel tumult". Daar wou Ettie niets van weten. "Hans, wij moeten toch ook eten". Op school kwam de klacht: "Als ik ergens om lacht, krijg ik trek om de bek en dat staat wel erg gek". Maar nog geen vijf minuten later wil hij losbarsten in geschater. Krampachtig trekt hij de lippen op, mismoedig schudt hij met de kop. "Nee, het wil niet zoals het moet. Zo krijg ik een veel te krampachtige snoet". De lust tot vrijen zal Ettie wel vergaan. Wie kust er nou zo'n dikke halve maan. Verder heeft gij heel die dag, het is gezocht, anders niet dan op zijn "OPERATIE" gepocht Het personeel van de mavo te Noordhorn rond 1984 .jpg) Na een week hard werken nog de school niet zat. Op vrijdagavond ging 1a nog een keer op pad. Maanden hadden zij voor deze keer gespaard. Alle dubbeltjes en kwartjes zuinig bijeen vergaard. Samen aten zat er voorlopig noch niet in: Samen eten zat er voorlopig nog niet in: Te duur. Toen hadden zij in deze avond nog wel zin. Exclusief gekleed hadden zich enkele dames van het stel. Zoals CHRISTEL, HESTER, MIRJAM en AGEETH. Toen herkende je ze wel. MIRJAM en AGEETH in het zwart, wat somber voor het oog. De anderen zeer vrouwelijk, een gezelschap, dat er niet om loog. COR VISSER had de hele middag gebaden en gedoucht. GERDIEN dacht: "Deze avond houd ik mij wat koest. Geen roze panter, wel een roze trui". Zij werd om half tien al behoorlijk lui. MARCEL en HESTER, CHRISTEL, NICO, COR verschenen al op tijd. Zij maakten alles klaar voor deze klasse- aangelegenheid. Wat chips, wat toastjes en wat drinken. Om op een gezellig samenzijn te klinken. Dat werd het. Ieder zette weer zijn beste beentje voor, of danste meer bescheiden wat in 't achtergrondkoor. Een mooie dans act van ANJA en GERDIEN kon je daar zelfs twee keer zien, AUKE bleek heel goed te kunnen declameren. Stond ons over het gebruik der po nog wat te leren. Ook hypnotiseerde hij ons aller TRUUS. Die ging met zwarte vegen in het gezicht naar huus. ANJA deed van alles van dansen tot een spel. Vooral dat knijpen en knipogen beviel ons wel. Iedereen deed mee. en was dus wel tevree. MARCEL en NICO verbleven angstvallig bij de tap. En MARIJKE HUIZINGA kreeg deze keer geen harde klap. Wel wist zij swingend op een plaat te bewegen. En bij elke act kwam je INEKE TEMPEL weer tegen. COR VISSER bleek een dans clown op twee benen. Zo ging 't maar door, de tijd vloog henen. Pm half tien was de klasse- show voorbij. Dus dansen, disco, vooral de jongens waren blij. Zij konden kiezen, wie zij wilden. Omdat alle dames om een partner gilden. Teveel dames en te weinig heren. Dus dansten die mannen vele keren. Om 10 uur een grote pan met soep op '' vuur/ 't Mocht van conciërge De Haan; dat was niet duur. Voor de meesten echter kwam de soep te laat. Zij niesten weg, anders werden ze thuis kwaad. De soepjurken ruimden alles op; de stoelen op de plaats. Met warme soep in 't lijf togen zij weer huiswaarts. Het zat erop een avond zonder dissonant. En hoe het was? Dat staat in deze krant! J. Torment 
Op weg naar het academisch ziekenhuis kwamen we de Oosterkerk, daar waar ik vele uren heb gezwegen en de stenen geteld
Overal, waar ik kom, beginnen ze met rommelen:
Omleiding, kranen, enz....
En daar heb je de kraan!
De omleiding......hoe kwam men in de kerk!
Ook in de put zag ik ook....maar waarvoor?
 24 december 20120 Zouden die meisjes van klas drie en vier, die elke middag soep in staan te schenken en af te wassen nu zo'n medelijden hebben met conciërge De Haan of vinden ze hem gewoon aardig, of krijgen ze zo zelf voor niks soep. of willen ze plotseling niets meer weten van emancipatie weten, of proberen ze zo in de middagpauze aan de aandacht van het mannelijk schoon te ontsnappen, of mogen ze thuis niet in de keuken komen, of verdienen ze op school er geld mee. Ze willen het maar niet vertellen. En iedere keer als je komt voor een kop soep, zijn ze zo aardig. Je krijgt er ook echt één met een lepel erbij en iedere keer verdwijn je weer uit de keuken met soepkom en lepel, je hoofd schuddend van verbazing en denkend: "Wat is een vrouw toch een prachtige uitvinding en wat moesten wij beginnen, als ze er niet waren". Maar waarom blijven ze zo raadselachtig? Conciërge De Haan:  'Vrouwen zijn het gezelligst, als je ze gewoon simpelweg aan het werk zet!" |
Twee dagen conferentie
L.b.o. en mavo
dat combineer je maar niet zo.
Dat heeft ze zijn ogen en haken.
Bij sommigen ging de strijdludst blaken.
Zij haalden een mannetje van het C.P.S.
om ons toch niet domme meesters te lezen de les.
Hij was een kleine bionische man.
Hij ging er fors tegen aan
Met papier, een video, een sheet,
goed gebekt, bleek het een hele Piet.
Diepzinnig vertelde hij zinnige dingen,
hoe je met verschillen in leerlingen moet omspringen.
En had hij eenheel bijzondere tip..,
dan ging steeds even dat vingertje tegen zijn lip.
Hij zweeg dan secondenlang heel stil,
rondkijkends: "Hoor je, wat ik wil?"
En dan blonken die twee kraaltjes op,
die priemend flitsten in zijn kop.
Het programma duurde de hele donderdag,
van 's morgens vroeg totdat je 's avonds scheel zag.
En 't Bultje stond voor ons te oreren
en probeerde die schoolmeesters weer wat te leren.
Daae hebben wij ondervonden
hoe dat lesgeven door leerlingen wordt gevonden.
We leerden hoe we een groep moeten laten kennis maken,
hoe je met verschillende leerlingen de kern van de zaak kunt raken.
Voor ieder kind is het zoeken naar de goede stof,
met basis- herhalings- en verrijkingsstof heb je nooit een sof.
Straks in de brugklas moeten we daar iets mee doen.
En zo brengen we van tevoren al wat in fatsoen.
De tweede dag gingen we werken in groep en lespzetten maken.
Driftig is er toen in groepen gewerkt,
sommige leerlingen hebben dat op school al gemerkt.
Van in groepen werken valt veel te leren,
het is ook een manier om je kennis te vermeren.
Om vier uur vrijdags kwam hetr eind in zicht
terug naar huis, na 't weekend roept de andere plicht.
Verrijkt en vermoeid vertrokken wij uit Korte Hemmen,
ieder per auto, vier moesten nog wielrennen.
Per vak zullen er nu nog leraren cursussen lopen,
met zo weinig mogelijk lesuitval naar wij hopen.
Die cusussen zijn over het hele land verspreid
en koaten zo nu en dan wel wat lestijd.
Maar beter goed voorbereid dan niets
en het levert de school op altijd iets.
Io de één of andere manier werkt zoiets door
en als school heb je er een streepje mee voor.
Het beter kunnen doen van je werk
maakt je voor de leerlingen sterk.
Mocht u geïnteresseerd zijn, vraag er eens naar.
Op school staat er altijd een leerkracht voor u klaar.
J. Verbult
Ik heb me bijna een breuk gelachen!!
Gisteren gingen we naar het academisch ziekenhuis.
De auto was geparkeerd in het ondergrondse parkeerterrein en we liepen de trap op naar boven .
Je moeder liep iets te snel of ik kon haar niet bijhouden.
Plotseling zag ik haar niet meer.
Je kon 2 kanten op, maar welke kant had ze gekozen?
Bij de trap bleef ik even staan om zo te kijken naar alle richtingen.
Misschien kreeg ik nog glimp van haar, en bedacht bij mezelf, dat ik het beste wachten kon bij de auto in de parkeergarage.
Terwijl ik overwoog om de trap af te dalen, zag ik het grijze pruikje, dat ook maar wat om zich heen zich liep te kijken?
Ze had blijkbaar ontdekt, dat ze me kwijt was.
Ik probeerde haar aandacht te krijgen en zwaaide naar haar richting en ik probeerde te versnellen in haar richting
Ik was allang blij, dat ik haar had gezien.
En ....inderdaad ze zag me komen en we gingen gezamenlijk weer verder.
"Bij nummer 5" gromde moeder en links zag ik nummer 5.
Het woord "vaten" las ik in de gauwigheid.
We gingen naar binnen.
Bij de balie werd ons een plaats gewezen.
Vervolgens moesten we wachten tot we aan de beurt waren.
Het is heel bijzonder, maar in dit ziekenhuis hoef je zelden lang wachten
Om 13.00 uur werden we geholpen.
Het was een vrouw.
Dat leek mij wel prettiger.
Het gesjor bij mijn breuk kon ik beter verdragen van een vrouw, dan van een man.
Ze verrichte de dingen net als de huisarts, die Lianne ter wereld heeft geholpen, ook al had gedaan.
Deze huisarts had geregeld, dat iemand in het academisch ziekenhuis ook zou bekijken mijn breuk (in slaap)
Ik vertelde, dat ik de breuk al een paar jaar had, toen ik nog werkte voor de kost, terwijl de huisarts, toen beweerde, dat de ingreep kwam, als de breuk opspeelde.
Deze arts in het academisch vond dus hetzelfde.
Dus we waren terug bij operatie nul!
Wel vroeg ze naar moeilijkheden, die ik ondervond met deze breuk, die volgens haar van klassieke aard was
Ze vertelde, dat normaal deze klusjes werden gedaan in Stadskanaal om het academisch te ontlasten, maar in mijn geval was dat niet slim, omdat mijn medische staat al bekend was in het academisch.
Als de breuk zou worden verholpen in het academisch ziekenhuis, kwam hij achteraan de lijst, vanwege de importantie van de kwaal.
Het kon een half jaar tot één jaar duren, voordat een ingreep plaats had!
We krijgen een maand de tijd om te beslissen of het gebeurde of niet.
Dus eind januari worden wij gebeld om ongeveer halfvier des middags.
Dan moeten we melden of de breuk wordt verholpen of niet.
Ikzelf mag dus eigenlijk beslissen.
Moeder en Marthijs mogen meedenken en mij van advies dienen.
Dat was het.........maar 's middags ging moeder thee drinken bij Lianne.
Ze zaten wat te babbelen en niette freubelen, want dat deden ze bij ons op de zolder.
Ineens hadden ze er zin in om na te gaan waar ons 50- jarige feest werd gevierd.
Ze kwamen uit op Ameland of Texel,
(Volgens mij is het 45 jaar) (dus tussen haakjes).
Vervolgens kwamen ze terecht bij een huis, dat 2000 euro per week kostte,.
Dat was duur genoeg....met zwembad....,.een eigen slaapkamer...een sauna...enz.
We krijgen van de verhuurder een maand!!!!!!!!!.............. de tijd om te beslissen.
DAT BETEKENT DAT OVER JANTHIJS DE HAAN OVER EEN MAAND WORDT BESLOTEN, DAT HIJ EEN VRESELIJK DUUR ZOMERHUIS MOET BETALEN EN EEN OPERATIE ONDERGAAN.
Nou dank u wel hoor!!!!!!!
 |
| Ik liep al in het donker en kiekte de Mokkenburg met de lichtversiering |
25 december 2012
VUT OF GEEN VUT DAT WAS DE KWESTIE
Toen Diepstra kwam was Visser blij,
wat er mocht een conciërge bij,
want de heren die lessen gaven
en ook al die leerlingslaven
hielden de school nou niet direct schoon,
vonden dat steeds opruimen niet zo gewoon.
En tussen al die troep
stond Diepstra op de stoep.
De man schrok zich een hoedje,
nooit vergeet ik dat verbleekte toetje.
Hij dacht: "Dit is te mal,
het lijkt hier wel een zwijnenstal".
Eerst werkte hij op een fabriek
en werd soms van dat werk wat ziek.
Zou dat hier nu weer beginnen?
Zo liep Diepstra zich te bezinnen.
Gelukkig viel dat schoonmaken nog mee,
uitgezonderd dan een enkele w.c.
De echte strop voor hem kwam later.
Van al die verbouwingen kreeg hij een kater.
Het waren er vele op een rij:
Eerst kwam er een noodgebouw bij.
Later maakte een stel schilders Diepstra blij.
Zij zetten de hele school op de kop,
maar het werd wel mooi: Het was geen strop!
In zulke tijden stond Diepstra te zuchten en te steunen
en kon hij 's avonds bij de vrouw nog kreunen.
Maar aan alles komt er een end,
ware het niet, dat Diepstra weer met een verbouwing werd verwend.
Daar kwamen timmerlui in zijn eigen domein,
en dat, ja dat vond Diepstra helemaal niet fijn.
Want zie, hij had een heel ruime keuken boven
en deze mannen kwamen hem daarvan beroven
en richtten zij een ultramoderne keuken voor hem in.
Het was Diepstra helemaal niet naar de zin.
"Ik mis mijn keuken!", klaagde hij steen en been.
"Zoals die was er geen één".
Waarom? Wel hij kon daar rustig zitten.
Zat daar tussen de middag dan lekker te pitten
en hoefde eens niet op die leerlingen te vitten.
Zo werd de hele bovenverdieping gerenoveerd.
Eenmaal klaar sprak Diepstra: "Dit gaat wel weer verkeerd".
Nog één zo'n verbouwing, dan ga ik fut.
Zo werken hier, met al die rommel, vind ik prut".
Want daar mijn levensregel is: Schoon moet schoon blijven.
Kunnen ze mij met nog een verbouwing tot wanhoop drijven.
En zie zijn derde chef werd Ouwe Haan
en die heeft de deur tenslotte dicht gedaan.
De man vond: Een bibliotheek kan er nog wel bij.
We plegen de derde verbouwing op een rij.
Toen Diepstra dat hoorde dacht hij: Vut, fut en nog eens fut.
Deze jongen zit geen vierde keer in al die prut.
En hoewel het hem het laatste jaar best ging naar de zin,
vulde hij rap alle Vutpapieren in.
En ja, nu is het dan zover.
Berdwijnen zal op school de Diepstraster.
Hij scheen hier wel een jaar of tien.
En nog steeds mogen wij hem gaarne zien.
Hij droeg een wonderschone groene jas,
bracht daarmee koffie in de klas.
Die zette hij 's morgens wat later
en deed er dan altijd bij wat water.
Want de koffieprijzen kende hij uit zijn hoofd.
De noodgebouw- leerkrachten werd een extra kooltje gestoofd,
want, moest hij daarheen met koffie lopen.
dan liep de man op een bui te hopen.
Dan regenden de kopjes vol.
Ja, om te bezuinigen was hem niets te dol.
Diepstra had het vreselijk druk,
hij stencilde zich een ongeluk.
Dommigen dachten, dat hij zeeën van tijd had,
en vonden: We geven hem maar weer wat.
"Diepstra maak je daar even een stecil van"
Ja, daar kreeg hij wat van, die man.
Kon dan wel eens verontwaardigd reageren,
en koelde zijn woede op de Hanenheren.
"Wat denken ze wel", sorak de man.
"Dat ik hier soms alles kan?"
Als Haan leerde je daar wat van
en vroeg het hem heel vriendelijk dan:
"Diepstra zou je dat wel asjeblieft willen doen?"
en prompt bracht hij het voor je in fatsoen.
Sommige leerlingen kon hij wel eens schieten,
maar soms liep hij ook wel te genieten.
Zoals die keer, dat hij in 't overblijflokaal plaatjes
vond aangeplakt van schaarsgeklede vrouwen.
Nu had Diepstra ooit alleen maar van de vrouw aller vrouwen kunnen houden,
maar, zo vertelde hij, in de fabriek had hij zulke platen ook wel zien hangen.
En om die eens goed te bekijken! Daar kon hij nu echt naar verlangen.
Maar de vrouw zou dat nooit goedkeuren.
Dus kon hij er thuis niet mee lopen leuren.
En goede raag, hij haalde ze van de muur.
Stiekem bracht hij ze naar zijn oude keukendomein.
Nu weet ik waarom hij daar zo graag mocht zijn.
Soms kon Diepstra heel geheimzinnig naar je toe komen lopen.
Je wist dan: Nu gaat hij geen praatjes verkopen.
"Haan, kom es even", sprak hij dan,
en je dacht: Nou gaat er wat komen, man,
wat heeft deze Haan
nou weer verkeerd gedaan?
Hij sprak dan: "Beneden doen ze dit en dat.
Ga er maar heen, en zeg er van wat.
Ik wil dat niet hebben, dus zeg dat maar even.
Ik vind, dat u ze maar straf moet geven'.
Was Diepstra iets kwij, dan wist hij wie het had gedaan,
meestal lag dan het dan wel ergens bij Jonge Haan.
Toch schold hij deze guit nooit uit.
Hij wist, dat hielp hem toch geen fluit.
Elke vrijdag bracht Diepstra de vuilniszakken naar de weg,
maar niet alle, de grootste zakken hadden pech.
Die liet hij rustig voor de klas staan,
was met hun lot nog wel begaan.
Over één ding raakte Diepstra nooit uitgepraat.
een wonder nog dat op 't schoolplein nog een kastanje staat.
Het liefst had hij er een standbeeld van de DE VROUW neergezet,
want gaat het over de vrouw, dan heeft Diepstra pas pret.
"De vrouw vindt dit..."sprak Diepstra dan,
en dat was dan het einde voor die man.
Hij reisde met haar de hele wereld af,
van al zijn verhalen stond je paf.
Naar Chicago en Canada reisde hij vaak.
om de twee jaar was dat weer raak.
Maar voordat hij het bliegtuig nam
werkte hij zich op de school stijf en stram.
Alle vloeren werden in de was gezet,
want in de boel de boel laten had hij geen oret.
De hele school haalde hij eerst over de kop
en zette er dan even de puntjes op.
En lwam je in september terug om weer te beginnen,
dan zat Diepstra al weer in zijn keuken te spinnen.
En sprak: "Ik heb alles weer schoobgemaakt,
jullie zorgen maar, dat het niet weer vies raakt".
Nu is daar een einde aan gekomen.
Diepstra kan er alleen nog maar van dromen.
Hij is nu met de VUT als knechtje van de vrouw,
maar blijft in zijn gedachten het schooltje trouw.
En de vrouw is dank verschuldigd aan de schoolmeneren,
want dankzij hen heeft Hendrik heel wat kunnen leren.
Hij is van alle markten thuis en weet van alles wat,
dus laat zo'n man niet zitten op zijn gat.
Zet hem gerust maar aan het werk,
is 't voor in huis of is het voor de kerk.
Want rust roest ook bij deze man,
dus pak hem maar aan, als het effe kan.
Maar mocht er heimwee komen naar de school.
stuur hem er even heen, gun ons en hem de jool.
.jpg) |
| J.Th. de Haan |
26 december 2012
Amsterdam 1- 10- 2005
Peter R. de Vries
Misdaadverslaggever
S.B.S. 6
Houtzagersrijge 44
2005 GR
Amsterdam
Aan de teamleden van het Lauwers College Grijpskerk
T.a.v. de Heer P. Hovinga
Reitsema Burchtstraat 4
9843BG
Grijpskerk
Betreft: Informatief bezoek betreffende verdwijning familie De Haan
Geachte Heer,
Graag richt ik mij tot u met het volgende verzoek.
Op vrijdag 23 september namen uw team en genodigden afscheid o.m. van de heer J. Th. De Haan die gebruik maakt van de F.P.U.- regeling.
Na dit afscheid is de heer De Haan uit Grijpskerk vertrokken per fiets naar zijn woonplaats Noordhorn waar hij alvorens zijn woning te betreden werd opgehouden door zijn buurman die informeerde naar het verloop van de afscheidsavond.
Het commentaar bleek kort en krachtig, aldus beweert de buurman.
Het afscheid had niet beter kunnen verlopen en iedereen zou voor zichzelf een zodanig afscheid wensen.
Hij uitte zijn dankbaarheid richting uitvoerenden en aanwezigen die er alles aan gedaan hadden van deze avond een succes te maken.
De heer De Haan beëindigde het gesprek met zijn buurman met de opgetogen mededeling, dat hij nu in huis ging om de enveloppe met inhoud te openen.
Hij had deze ceremonie uitgesteld tot dit tijdstip.
De buurman die nog even buiten rondliep was er na enige minuten getuige van dat in huize De Haan een uitbarsting van gejuich was te horen en het ontstane rumoer hield nog wel even aan de rest van avond.
Echter de zaterdag erop bleef het angstig stil in en rondom het huis, althans dat stelde de buurman vast en al spoedig bleek dat het gezin De Haan met de Noorderzon was vertrokken.
Toen ik in kennis gesteld werd van deze gebeurtenis, besloot ik op zoek te gaan naar het antwoord op de vraag:
“Wat is hun lot??!”
Na herhaaldelijk aandringen bij de buurman op meer details over De Haans ervaringen tijdens het bewuste afscheid, bleek hij zich te herinneren dat in een toespraak melding werd gemaakt van het lied:
“Le cocq est mort” met het bekende ‘ki-ke-ri-ki’- geluid.
Hopelijk zal deze passage niet een voorteken zijn geweest van de verdwijning van de familie De Haan.
Ik stel mij dan ook voor een uitgebreid gesprek te voeren met deze spreker die uiteraard iets heeft uit te leggen.
Verder stel ik het op prijs een gesprek te voeren met de ex- collega die tot twee keer toe de heer De Haan een zoute haring voor de neus hield om deze vervolgens aan iemand anders te schenken.
Bovendien zou ik graag een gesprek voeren met de spreker die zijn toespraak achterstevoren meende te moeten uitspreken.
Ook deze ex- collega heeft het een en ander uit te leggen.
Tenslotte zal er dan nog wat mij betreft een indringend gesprek kunnen worden gehouden met de pianist die zo op de loop over de toetsen ging bij het spelen van een lied, dat de heer De Haan het zingen bijna onmogelijk werd gemaakt.
Dan is er nog de enveloppe.
Heeft daar iets ingezeten wat het lot van de familie De Haan heeft bezegeld?
Ik hoop bij u op school de puzzel op te lossen en sluit niet uit dat ik opnamen van de gesprekken zal kunnen gebruiken voor een uitzending medio oktober, waarvan de exacte datum nog niet vaststaat.
Graag verzoek ik u in het kader van de vrije nieuwsgaring uw school open te stellen voor de voorbereiding van het programma en de oplossing van de mysterieuze verdwijning.
Met de meest gepaste eerbied,
Uw misdaadverslaggever
Peter R. de Vries
.jpg)
J. Th.de Haan
Langestraat 3
9804 PE
Noordhorn
Aan de redactie van het dagblad Trouw
t.a.v. redactie Sport
Wibautstraat 131
1091 GL AMSTERDAM
Postbus 859, 1000 AW Amsterdam
Geachte heer / mevrouw,
Ik kan mezelf voorstellen.
Mijn naam luidt :
J. Th. de Haan.
Deze naam op zich zal u niets zeggen.
Echter, er verandert, als u weet, dat ik een volle neef ben van Foppe de Haan.
Mijn naam luidt :
J. Th. de Haan.
Deze naam op zich zal u niets zeggen.
Echter, er verandert, als u weet, dat ik een volle neef ben van Foppe de Haan.
Hij sprak met mij op een kans op de gouden medaille voetbal volgend jaar in China.
In Nederland beloofde men hem ook de leiding te geven over het Nederlandse elftal, dat meedoet aan de W.K. in Zuid-Afrika in 2010.
In Nederland beloofde men hem ook de leiding te geven over het Nederlandse elftal, dat meedoet aan de W.K. in Zuid-Afrika in 2010.
Foppe kan met zijn Olympisch team 2008 mee doen in 2010 in Zuid - Afrika.
Van Basten is dan beschikbaar voor het elftal van Italie.
Foppe wist meer:
De coach van Polen zal blijven Beenhakker.
Rijkaard wordt benoemd door Brazilie
Van Gaal wordt benoemd door Engeland
Cruyff wordt coach van Spanje
Rusland wordt geleid door Guus Hiddink
Portugal aast op Koeman
Van Duitsland is de leider Beckenbauer (Kaiser Fransz) en assistent Co Adriaanse
Van Schotland de coach Advocaat
Tot de coach van Zuid-Afrika wordt benoemd Gullit wegens een wit voetje bij Mandela
Benoemd tot trainer van Argentinie wordt de heer W.A. van Buuren
Deze trainers hebben met elkaar gesproken.
Samen vonden zij het op den duur aardig
Samen vonden zij het op den duur aardig
over te schakelen op korfbal.
Helaas Foppe gaf de voorkeur voor kaatsen.
Helaas Foppe gaf de voorkeur voor kaatsen.
Dus het bleef bij voetballen
Als Foppe als trainer wereldkampioen wordt, wordt de cup uitgereikt door Balkenende.
Hij zal triomferen in Kaapstad, waarlangs de V.O.C schepen voeren.
Deze beker zal bekend zijn, niet als wereldcup, maar V.O.C. Cup
Mocht u bovenstaande willen plaatsen in de krant, dan hoeft u mijn naam niet te
gebruiken.
Overigens weet u, dat Churchill in Zuid-Afrika begon als journalist
(oorlogscorrespondent), maar dat ging niet over voetbal, maar over de strijd
tussen rednecks (khakis) , boeren en kaffers.
J.Th. de Haan
P.S: Meer kans bij onderwijsredactie?
27 december 2012
Commissie integratie Reitsmaburg
Lauwers college Grijpskerk
Aan het personaal locatie Grijpskerk
Grijpskerk, 13 maart 1998
Geachte collega's.
We zitten er al weer midden in.
De verbouwing aan de Reitsmaburg is in volle gang.
Er werd geheid tot op een meter van de lokalen waar dappere collega's trachtten:
"alle kinderen bij de les te houden".
Er werd dril geboord.
Machtige kranen tilden zware heipalen en bakken beton gevaarlijk dicht langs het schoolgebouw.
Vervaarlijk uitziende mannen met helmen en hangsnorren liepen het gebouw in en uit.
Kamertjes en lokalen werden gevorderd op gezag van de bouwmeesters.
Stoffige ambtenaren belegden vergaderingen.
Leerlingen vergaapten zich aan de activiteiten van de mannen met helmen, die gezien hun
werktempo en inzet van een andere planeet leken.
Sommige collega's sloegen definitief, anderen af en toe op de vlucht naar de Wiersmalaan om
daar smekend om een lokaal een volwaardige les te kunnen draaien.
Edoch, niemand ontloopt zijn lot.
Hen die stiekem dachten al deze ongemakken te ontlopen en handenwrijvend door het gebouw
aan de Wiersmalaan liepen, denkend:
"Deze drinkbeker gaat aan mij voorbij!, terwijl zij moegebeukte collega's
zagen arriveren, die aan het lawaai van de Reitsmaburg wisten te ontsnappen, moeten wij tot onze
grote voldoening met het volgende confronteren:
Dankzij de geraffineerd uitgevoerde en onopgemerkte infiltratie van collega Folkersma is het besef
gaan groeien, dat waar twee schoolgebouwen zijn, er ook twee culturen zullen zijn die zijn ontstaan
waar van elkaar verschillende mensen in de loop der jaren een band hebben opgebouwd c.q.
elkaar hebben leren accepteren en eventueel opvangen.
Medio september zal onze school dus een multiculturele school zijn, of we dat nu willen of niet.
Wordt dit een botsing, die kan ontaarden in een stammenoorlog of een geruisloze integratie?
Niemand kan dit voorspellen!
Literatuurstudie en onderzoek naar precedenten heeft ons geleerd, dat zonder voorbereiding de
kans van pijnloos slagen zeer gering is.
Om de pijn te verdelen zullen zij die het meest hebben geleden onder de verbouwing niet nog
eens blootgesteld worden aan een pijnlijk proces van integratie met de cultuur van de Wiersmalaan.
De druk zal gelegd worden bij het personeel van de Wiersmalaan.
Dit onder het motto:
"GEDEELDE SMART WORDT DUBBELE VREUGDE?"
Besloten is het volgende:
Aan het personeel van de Wiersmalaan wordt een spoedcursus aangeboden
"Integratie Reitsmaburg"vanaf 1 april, iedere dinsdag, waarop geen vergaderingen of
andere cursussen zijn gepland tot aan de zomervakantie.
In september zal deze cursus worden afgeslote met het rollenspel
"Ik ben een Reitsmaburger"
De cursus zal worden gesponsord door MC DONALDS.
Een bevredigend optreden in dit rollenspel is een toelatingseis voor het lesgeven aan de Reitsmaburg.
Uiteraard kan aan deze cusus ook worden deelgenomen op vrijwillige basis door hen die tot nu
toe de cultuur aan de Reitsmaburg niet helemaal begrepen, of niet helemaal in de vingers hebben.
Wat nu te doe met hen die gedurende jaren van beude walletjes hebben gegeten?
Zij kunnn de bijgevoegde toets maken en inleveren bij de integratiecommissie voor 1 april 1998.
De commissie zal beoordeleb of zij voldoende kennis hebben van en inzicht in de cultuur van de
Reitsmaburg.
Het gaat om de volgende collega's en o.op.-ers:
Ina Juk, Dirk de Vries, Bea Meijer, Klaas Nauta en Kees Trinh.
Ook zij die in verband met de steeds stijgende werkdruk van mening zijn dat het volgen van een
verplichte cursus teveel van het goede wordt, kunnen zich aan deze test onderwerpen.
Bij gebleken onkunde zal toch aan de cursus moeten worden deelgenomenWe hopen u met deze brief voldoende te hebben geïnformeerd.
Met vriendelijke groet,
Commissie integratie Reitsmaburg
B. Vrolijk, G Folkersma, J. Th de Haan, H Den Aarend ( secretaresse)
Commissie bewaking herintegratie personeel locatie Grijpskerk van het Lauwers College
(J Lawerman, P. G. Dam, K. Trinh)
Bijlagen: 2
Programmering cursus cursus
"Integratie Reitsmaburg"
1. Van burg tot college (een historisch overzicht)
2. De burg en Nauta (een symbiotische relatie)
3. De burg en zijn omgeving (een sociografische verkenning)
4. De burg en zijn mensen (markante docenten en o.o.p.-ers)
5. Van burg tot Dam (een psychologische benadering)
6. Een Haan kraait stout op eigen Dam (een ethiologische studie)
7. De Reitsmaburg in het teken van de vissen (een astrologische toelichting)
8. De burg en zijn Friezen (buitenlandse invloeden)
9. Tweetaligheid en de burg (Hoe luister ik naar een Fries)
Toets herintegratie Reitsmaburg
Instructie:
De toets bestaat uitsluitend gesloten vragen.
Geef je antwoorden op het antwoordenblad.
1. Welke uitspraak is juist?
A. De voornaam van Reitsma is Heerke?
B. De juiste titel van Reitsma is heer.
C. De Reitsmaburg was een adellijk verblijf.
D. Alle uitspraken zijn juist.
2. Het slothaakje van het personeeltoelet wijst in de "vrije"stand
A. recht naar links
B. recht naar rechts
C. schuin naar links
D schuin naar rechts
3. Tussen trekken en spoelen verloopt in hetzelfde toilet
A. seconden
B. 18 seconden.
C. 5 minuten
D. 1 minuut
4. In de personeelskamer zit Nauta
A. links van Hennie den Aarend
B. tussen Folkersma en Vrolijk
C. rechts van Hennie den Aarend
D. bij de verwarming
5. Alle personeelsleden komen door de personeelsingang behalve
A. Heerkena Reitsma
B. Gerus Folkersma
C. Klaas Nauto
D. Piet Hovinga
6. Als Hennie den Aarend zich verveelt, gaat ze
A. lesgeven aan de andere kant
B. spawater drinken
C. kopiëren
D. haar eigen kopjes wassen
7. Welk kopje wordt rood van schaamte als er een mop wordt verteld?
A. de kop van Hennie den Aarend
B. haar koffiekopje
C. de kop van Pieter Dam
D. het gelaat van Dirk de Vries
8. Het vaste vismenu van Gerus Folkersma is
A. schelvis
B.kabeljauw
C. kibling
D. kibbeling
9. Kies de juiste volgorde der soepen
A. maandag: snert; dinsdag:kippesoep; woensdag: groentesoep; donderdag: snert; vrijdag: niets
B. maandag: kippesoep;dinsdag: goulashsoep; woensdag: groentesoep; donderdag: snert; vrijdag: niets
C. maandag: goulashsoep; dinsdag: snert; woensdag: kippesoep; donderdag: miets; vrijdag: groemtesoep
D. maandag: kippesoep; dinsdag: snert; wiensdag: groentesoep; donderdag: goulashsoep; vrijdag: niets
10. Van de naam Heerke Reitsma is Heerke een
A. scheldnaam
B. bijnaam
C. koosnaam
D. voornaam
11. De diëten van Hennie den Aarend gaan altijd gepaard met
A. onmatig drinken van spawater
B. het afwijzen van gebak
C. het eten van vis op haar vrije dag
D. het weigetren ballen in de soep te als Folkersma geweest is
12 Hennie den Aarend heeft een plekje in het hart van
A. alleen Pieter Dam
B. alleen Pieter Dam en Jan de Haan
C. allen behalve Bart Vrolijk
D. Stiekem alleen Bart Vrolijk
13 Het enige lokaal, waarin je goed naar binnen kunt kijken is van
A. Bart Vrolijk
B. Jan de Haan
C. Pieter Dam
D. Willem Postma
14 .Vloerbedekking ligt in de lokalen van
A. Jan de Haan, Gerus Folkersma, Hennie den Aarend en Bart Vrolijk
B. Pieter Dam en de perdsoneelskamer
C alleen Pieter Dam
D. Pieter Dam en Klaas Nauta
15. De kopiëermachine aan de Reitsmaburg is gejat
A. de hoofdlocatie
B. Surhuisterveen
C. Kollum
D. Irenestraa
16 De nietmachine aan de Reitsmaburg is
A. altijd kapot
B. alektrisch aangedreven
C. altijd zoek
D. gejat door de Wiersmalaan
17. De grootste filantroop aan de Reitsmaburg is
A. Hennie den Aarend
B. Dirke de Vries
C. Gerus Folkersma
D. Bart Vrolijk
18 Als Bart en Jan naar huis fietsen rijden ze
A. beurtelings aan de binnenkant
B. Bart altijd aan de binnenkant
C. Jan aan de binnenkan
D. het trottoir op als Heerke nadert
19 De enige die van zichzelf niet hoeft af te vallen aan de Reitsmaburg
A. Bart Vrolijk
B. Gerus Folkersma
C. Dirk de Vries
D. Jan de Haan
20. Wim Kolp komt per jaar aan de Reitsmaburg
A. 1 keer
B. 3 keer
C. te vaak
D nooit
21 Pieter Dam leest 's morgens altijd
A. verdachte lectuur met Trouw als dekmantel
B. Trouw
C. Algemeen dagblad
D, Telegraaf
22. Maak de zin af (Pieter Dam): Wat is het vandaag een mooie dag! Het is
A. allemaal genade
B. gelukkig donderdag
C. weer lente
D een dag zonder schoonmoeders!
23. Maak de zin af (Dirk de Vries) : Wat is het vandaag een mooie dag! Ik heb zin een
A. een chineesje te pakken
B. een visje
C een stilte te laten vallen
D. een gesprek te beginnen zonder onderwerp
24. Maak de zin af ( Bart Vrolijk) : De bel is gegaan
A. zitten jullie hier nog?
B. komt er nog wat van?
C. ik heb geen bal zin!
D. de lokalen zijn vol!
25 Wie hebben last van ochtendziekte aan de Reitsmaburg?
A Bart Vrolijk en Jan de Haan
B. Pieter Dam
C. Gerus Folkersma en Hennie den Aarend.
D. Alleen Klaas Nauta
Dit is het einde van de toets
OLIVIA DE HAAN in wording
29 december 2012
Ameland
Moeder wil niet meer de bossen in , maar naar de open zee.
Ze wil ruimte zien en we gaan naar Ameland.
Thijs gaat mee.
Martha, mijn oudste zus gaat mee met zwager Jan Kremer.
Martha is in verwachting en heeft het niet gemakkelijk, af en toe schiet ze even in een crisis en Thijs en ik vinden dat best wel eng.
In september erna wordt haar zoon Gerard geboren, mijn eerste oomzegger, dus is ze al behoorlijk ver heen.
Met vader wandel ik veel langs het strand richting het Oerd, waar we helemaal vergeten wie en waar we zijn en vooral wat er gebeurt in de wereld.
Onderweg voert hij met mij het onuitwisbare gesprek over hoe het verder moet op de HBS na het blijven zitten in klas 2.
Hij trekt zichzelf en mij over de streep.
P.S: Meer kans bij onderwijsredactie?
27 december 2012
Commissie integratie Reitsmaburg
Lauwers college Grijpskerk
Aan het personaal locatie Grijpskerk
Grijpskerk, 13 maart 1998
Geachte collega's.
We zitten er al weer midden in.
De verbouwing aan de Reitsmaburg is in volle gang.
Er werd geheid tot op een meter van de lokalen waar dappere collega's trachtten:
"alle kinderen bij de les te houden".
Er werd dril geboord.
Machtige kranen tilden zware heipalen en bakken beton gevaarlijk dicht langs het schoolgebouw.
Vervaarlijk uitziende mannen met helmen en hangsnorren liepen het gebouw in en uit.
Kamertjes en lokalen werden gevorderd op gezag van de bouwmeesters.
Stoffige ambtenaren belegden vergaderingen.
Leerlingen vergaapten zich aan de activiteiten van de mannen met helmen, die gezien hun
werktempo en inzet van een andere planeet leken.
Sommige collega's sloegen definitief, anderen af en toe op de vlucht naar de Wiersmalaan om
daar smekend om een lokaal een volwaardige les te kunnen draaien.
Edoch, niemand ontloopt zijn lot.
Hen die stiekem dachten al deze ongemakken te ontlopen en handenwrijvend door het gebouw
aan de Wiersmalaan liepen, denkend:
"Deze drinkbeker gaat aan mij voorbij!, terwijl zij moegebeukte collega's
zagen arriveren, die aan het lawaai van de Reitsmaburg wisten te ontsnappen, moeten wij tot onze
grote voldoening met het volgende confronteren:
Dankzij de geraffineerd uitgevoerde en onopgemerkte infiltratie van collega Folkersma is het besef
gaan groeien, dat waar twee schoolgebouwen zijn, er ook twee culturen zullen zijn die zijn ontstaan
waar van elkaar verschillende mensen in de loop der jaren een band hebben opgebouwd c.q.
elkaar hebben leren accepteren en eventueel opvangen.
Medio september zal onze school dus een multiculturele school zijn, of we dat nu willen of niet.
Wordt dit een botsing, die kan ontaarden in een stammenoorlog of een geruisloze integratie?
Niemand kan dit voorspellen!
Literatuurstudie en onderzoek naar precedenten heeft ons geleerd, dat zonder voorbereiding de
kans van pijnloos slagen zeer gering is.
Om de pijn te verdelen zullen zij die het meest hebben geleden onder de verbouwing niet nog
eens blootgesteld worden aan een pijnlijk proces van integratie met de cultuur van de Wiersmalaan.
De druk zal gelegd worden bij het personeel van de Wiersmalaan.
Dit onder het motto:
"GEDEELDE SMART WORDT DUBBELE VREUGDE?"
Besloten is het volgende:
Aan het personeel van de Wiersmalaan wordt een spoedcursus aangeboden
"Integratie Reitsmaburg"vanaf 1 april, iedere dinsdag, waarop geen vergaderingen of
andere cursussen zijn gepland tot aan de zomervakantie.
In september zal deze cursus worden afgeslote met het rollenspel
"Ik ben een Reitsmaburger"
De cursus zal worden gesponsord door MC DONALDS.
Een bevredigend optreden in dit rollenspel is een toelatingseis voor het lesgeven aan de Reitsmaburg.
Uiteraard kan aan deze cusus ook worden deelgenomen op vrijwillige basis door hen die tot nu
toe de cultuur aan de Reitsmaburg niet helemaal begrepen, of niet helemaal in de vingers hebben.
Wat nu te doe met hen die gedurende jaren van beude walletjes hebben gegeten?
Zij kunnn de bijgevoegde toets maken en inleveren bij de integratiecommissie voor 1 april 1998.
De commissie zal beoordeleb of zij voldoende kennis hebben van en inzicht in de cultuur van de
Reitsmaburg.
Het gaat om de volgende collega's en o.op.-ers:
Ina Juk, Dirk de Vries, Bea Meijer, Klaas Nauta en Kees Trinh.
Ook zij die in verband met de steeds stijgende werkdruk van mening zijn dat het volgen van een
verplichte cursus teveel van het goede wordt, kunnen zich aan deze test onderwerpen.
Bij gebleken onkunde zal toch aan de cursus moeten worden deelgenomenWe hopen u met deze brief voldoende te hebben geïnformeerd.
Met vriendelijke groet,
Commissie integratie Reitsmaburg
B. Vrolijk, G Folkersma, J. Th de Haan, H Den Aarend ( secretaresse)
Commissie bewaking herintegratie personeel locatie Grijpskerk van het Lauwers College
(J Lawerman, P. G. Dam, K. Trinh)
Bijlagen: 2
Programmering cursus cursus
"Integratie Reitsmaburg"
1. Van burg tot college (een historisch overzicht)
2. De burg en Nauta (een symbiotische relatie)
3. De burg en zijn omgeving (een sociografische verkenning)
4. De burg en zijn mensen (markante docenten en o.o.p.-ers)
5. Van burg tot Dam (een psychologische benadering)
6. Een Haan kraait stout op eigen Dam (een ethiologische studie)
7. De Reitsmaburg in het teken van de vissen (een astrologische toelichting)
8. De burg en zijn Friezen (buitenlandse invloeden)
9. Tweetaligheid en de burg (Hoe luister ik naar een Fries)
Toets herintegratie Reitsmaburg
Instructie:
De toets bestaat uitsluitend gesloten vragen.
Geef je antwoorden op het antwoordenblad.
1. Welke uitspraak is juist?
A. De voornaam van Reitsma is Heerke?
B. De juiste titel van Reitsma is heer.
C. De Reitsmaburg was een adellijk verblijf.
D. Alle uitspraken zijn juist.
2. Het slothaakje van het personeeltoelet wijst in de "vrije"stand
A. recht naar links
B. recht naar rechts
C. schuin naar links
D schuin naar rechts
3. Tussen trekken en spoelen verloopt in hetzelfde toilet
A. seconden
B. 18 seconden.
C. 5 minuten
D. 1 minuut
4. In de personeelskamer zit Nauta
A. links van Hennie den Aarend
B. tussen Folkersma en Vrolijk
C. rechts van Hennie den Aarend
D. bij de verwarming
5. Alle personeelsleden komen door de personeelsingang behalve
A. Heerkena Reitsma
B. Gerus Folkersma
C. Klaas Nauto
D. Piet Hovinga
6. Als Hennie den Aarend zich verveelt, gaat ze
A. lesgeven aan de andere kant
B. spawater drinken
C. kopiëren
D. haar eigen kopjes wassen
7. Welk kopje wordt rood van schaamte als er een mop wordt verteld?
A. de kop van Hennie den Aarend
B. haar koffiekopje
C. de kop van Pieter Dam
D. het gelaat van Dirk de Vries
8. Het vaste vismenu van Gerus Folkersma is
A. schelvis
B.kabeljauw
C. kibling
D. kibbeling
9. Kies de juiste volgorde der soepen
A. maandag: snert; dinsdag:kippesoep; woensdag: groentesoep; donderdag: snert; vrijdag: niets
B. maandag: kippesoep;dinsdag: goulashsoep; woensdag: groentesoep; donderdag: snert; vrijdag: niets
C. maandag: goulashsoep; dinsdag: snert; woensdag: kippesoep; donderdag: miets; vrijdag: groemtesoep
D. maandag: kippesoep; dinsdag: snert; wiensdag: groentesoep; donderdag: goulashsoep; vrijdag: niets
10. Van de naam Heerke Reitsma is Heerke een
A. scheldnaam
B. bijnaam
C. koosnaam
D. voornaam
11. De diëten van Hennie den Aarend gaan altijd gepaard met
A. onmatig drinken van spawater
B. het afwijzen van gebak
C. het eten van vis op haar vrije dag
D. het weigetren ballen in de soep te als Folkersma geweest is
12 Hennie den Aarend heeft een plekje in het hart van
A. alleen Pieter Dam
B. alleen Pieter Dam en Jan de Haan
C. allen behalve Bart Vrolijk
D. Stiekem alleen Bart Vrolijk
13 Het enige lokaal, waarin je goed naar binnen kunt kijken is van
A. Bart Vrolijk
B. Jan de Haan
C. Pieter Dam
D. Willem Postma
14 .Vloerbedekking ligt in de lokalen van
A. Jan de Haan, Gerus Folkersma, Hennie den Aarend en Bart Vrolijk
B. Pieter Dam en de perdsoneelskamer
C alleen Pieter Dam
D. Pieter Dam en Klaas Nauta
15. De kopiëermachine aan de Reitsmaburg is gejat
A. de hoofdlocatie
B. Surhuisterveen
C. Kollum
D. Irenestraa
16 De nietmachine aan de Reitsmaburg is
A. altijd kapot
B. alektrisch aangedreven
C. altijd zoek
D. gejat door de Wiersmalaan
17. De grootste filantroop aan de Reitsmaburg is
A. Hennie den Aarend
B. Dirke de Vries
C. Gerus Folkersma
D. Bart Vrolijk
18 Als Bart en Jan naar huis fietsen rijden ze
A. beurtelings aan de binnenkant
B. Bart altijd aan de binnenkant
C. Jan aan de binnenkan
D. het trottoir op als Heerke nadert
19 De enige die van zichzelf niet hoeft af te vallen aan de Reitsmaburg
A. Bart Vrolijk
B. Gerus Folkersma
C. Dirk de Vries
D. Jan de Haan
20. Wim Kolp komt per jaar aan de Reitsmaburg
A. 1 keer
B. 3 keer
C. te vaak
D nooit
21 Pieter Dam leest 's morgens altijd
A. verdachte lectuur met Trouw als dekmantel
B. Trouw
C. Algemeen dagblad
D, Telegraaf
22. Maak de zin af (Pieter Dam): Wat is het vandaag een mooie dag! Het is
A. allemaal genade
B. gelukkig donderdag
C. weer lente
D een dag zonder schoonmoeders!
23. Maak de zin af (Dirk de Vries) : Wat is het vandaag een mooie dag! Ik heb zin een
A. een chineesje te pakken
B. een visje
C een stilte te laten vallen
D. een gesprek te beginnen zonder onderwerp
24. Maak de zin af ( Bart Vrolijk) : De bel is gegaan
A. zitten jullie hier nog?
B. komt er nog wat van?
C. ik heb geen bal zin!
D. de lokalen zijn vol!
25 Wie hebben last van ochtendziekte aan de Reitsmaburg?
A Bart Vrolijk en Jan de Haan
B. Pieter Dam
C. Gerus Folkersma en Hennie den Aarend.
D. Alleen Klaas Nauta
Dit is het einde van de toets
 |
| Noordhorn 28 december 2012 Uitreiking 7e dan judo .jpg) Leek/Oldehove De in Leek woonachtige R. Tegelaar, judo en jiu-jitsu eraar bij judoschool Renshu, is bevorderd tot drager van de 7e dan judo. De hoge dan werd door het bestuur van de judobond Nederland tijdens een landelijke bijeenkomst in Wijk bij Duurstede, uitgereikt. Tegelaar, al jaren als judo en jiu-jitsu leraar actief in zowel binnen als buitenland, kreeg daarmee nogmaals erkenning voor zijn werk, die hij de afgelopen jaren binnen de judo- en jiu-jitsuwereld heeft verricht. Maar ook heden ten dage is hij nog steeds actief. Zo neemt hij zitting in diverse beleidscommissies binnen het landelijk orgaan van de judobond Nederland en reist hij als jiu- jitsu were;dscheidsrechter nog steeds de wereld rond om als scheidsrechter op te treden op internationale toernooien. Ook examineert hij op regionaal en landelijk niveau judokas en jitsukas wanneer zij een dangraad examen afleggen. Ondanks de hoge toekenning, blijft Tegelaar met beude benen op de grond, zo verklaart hij. Wekelijks geeft Tegelaar nog vele uurtjes les op de mat. Op zijn eigen enthousiaste wijze, probeert hij zijn leerlingen de krijgskunst judo en jiu-jitsu, bij te brengen. Als enige in Noord- Nederland is hij drager van de 7edan jiu-jitsu en 7e dan judo. Daarmee is Tegelaar in de wereld van de krijgskunsten een vooraanstaand man. Judoka's en jitsuka's zijn dan ook bijzonder trots op het feit dat aan Tegelaar de hoge Dan is toegekend. Dit bleek onder andere tijdens de receptie die ter ere van de bevordering op 11 december jongstleden in de dojo van Renshu in Haren georganiseerd werd. Tientallen belangstellenden waren aanwezig, waaronder de voorzitter van de Judobond, J.Maassen |
 |
| AANSTORMEND TALENT IN ZWEDEN |
Het meeste is door HAK weggehaald...de poney's kijken meewarig!
Deze katrollen is wel iets voor moeder.....maar hoe sleep ik die weg....ongemerkt!
HAK komt bij BURGLER controleren of het wel schier erbij ligt
Bij de WASSENSTRAAT kon je snert krijgen....mits je met een vuile auto aankomt.......en met de benenwagen maak je geen enkele kans!
OLIVIA DE HAAN in wording
29 december 2012
Ameland
Moeder wil niet meer de bossen in , maar naar de open zee.
Ze wil ruimte zien en we gaan naar Ameland.
Thijs gaat mee.
Martha, mijn oudste zus gaat mee met zwager Jan Kremer.
Martha is in verwachting en heeft het niet gemakkelijk, af en toe schiet ze even in een crisis en Thijs en ik vinden dat best wel eng.
In september erna wordt haar zoon Gerard geboren, mijn eerste oomzegger, dus is ze al behoorlijk ver heen.
Met vader wandel ik veel langs het strand richting het Oerd, waar we helemaal vergeten wie en waar we zijn en vooral wat er gebeurt in de wereld.
Onderweg voert hij met mij het onuitwisbare gesprek over hoe het verder moet op de HBS na het blijven zitten in klas 2.
Hij trekt zichzelf en mij over de streep.
Mijn vader geniet die vakantie geweldig.
Hij is daar helemaal op zijn plek en straalt dat ook uit.
Thijs en ik maken vaak tochten door duinen via de coöperatie waar winkels staan en een kindervakantie-kolonie is.
Thijs heeft daar ervaring mee en vertelt er wel eens over.
De strandweg kennen we op ons duimpje.
Boodschappen doen we bij de groenteboer op de plek waar de badweg een hoek van 90 graden maakt.
Gemaakte foto’ s kunnen we dan al afhalen bij de fotograaf aan de strandweg.
Hij is daar helemaal op zijn plek en straalt dat ook uit.
Thijs en ik maken vaak tochten door duinen via de coöperatie waar winkels staan en een kindervakantie-kolonie is.
Thijs heeft daar ervaring mee en vertelt er wel eens over.
De strandweg kennen we op ons duimpje.
Boodschappen doen we bij de groenteboer op de plek waar de badweg een hoek van 90 graden maakt.
Gemaakte foto’ s kunnen we dan al afhalen bij de fotograaf aan de strandweg.
Naast de camping achter duinen ligt de ijsbaan.
Het is in de zomer een grote grasbaan midden in het bos dat er omheen ligt en op dat terrein wordt bijna iedere avond gevolleybald.
Ik kan me daar helemaal uitleven.
Op de HBS ben ik net met het spelletje begonnen in competitieverband.
Om een uur of zeven komen allen uit de omgeving, die willen volleyballen hier naartoe.
Er worden groepen gemaakt en in tournooivorm wordt er een competitie gespeeld totdat het licht uitgaat aan de hemel.
Buiten volleyballen op een droog begaanbaar terrein is je van het, mits er weinig wind staat.
Voordat je het weet is het tijd om te stoppen.
Deze vakantie staat in mijn geheugen gegrift als die van Zon en Duin.
Dat was ook de naam van het huisje.
Het is in de zomer een grote grasbaan midden in het bos dat er omheen ligt en op dat terrein wordt bijna iedere avond gevolleybald.
Ik kan me daar helemaal uitleven.
Op de HBS ben ik net met het spelletje begonnen in competitieverband.
Om een uur of zeven komen allen uit de omgeving, die willen volleyballen hier naartoe.
Er worden groepen gemaakt en in tournooivorm wordt er een competitie gespeeld totdat het licht uitgaat aan de hemel.
Buiten volleyballen op een droog begaanbaar terrein is je van het, mits er weinig wind staat.
Voordat je het weet is het tijd om te stoppen.
Deze vakantie staat in mijn geheugen gegrift als die van Zon en Duin.
Dat was ook de naam van het huisje.
Later zal ik met Heleen nog eens terugkeren op Ameland.
We hebben een tent meegenomen, dubbeldeks.
Voor die tijd nog modern.
We willen zelf eten koken, afwassen en dergelijke en gaan dus voor 100% procent kamperen.
Natuurlijk ben ik elke avond weer aan het volleyballen .
Heleen doet ook wel eens mee, maar het is haar sport niet.
Ze zwemt liever.
Ze gunt me het volleyballen wel, want ze maakt geen bezwaar.
Een keer trekken we de stoute schoenen aan door op een dag met mooi weer vanuit de strandweg van Nes langs het strand te wandelen richting Hollum en Ballum.
Daar ben ik nog nooit geweest, omdat het Oerd altijd voor ging bij de wandelingen die ik meemaakte.
We hebben een tent meegenomen, dubbeldeks.
Voor die tijd nog modern.
We willen zelf eten koken, afwassen en dergelijke en gaan dus voor 100% procent kamperen.
Natuurlijk ben ik elke avond weer aan het volleyballen .
Heleen doet ook wel eens mee, maar het is haar sport niet.
Ze zwemt liever.
Ze gunt me het volleyballen wel, want ze maakt geen bezwaar.
Een keer trekken we de stoute schoenen aan door op een dag met mooi weer vanuit de strandweg van Nes langs het strand te wandelen richting Hollum en Ballum.
Daar ben ik nog nooit geweest, omdat het Oerd altijd voor ging bij de wandelingen die ik meemaakte.
We komen inderdaad bij Ballum terecht, maar besluiten terug te gaan, want er komt bewolking aan de hemel die voor ons een aanwijzing is om een veilige plek te zoeken.
We besluiten het erop te wagen en de weg langs het strand terug te nemen.
Al spoedig worden we door een flinke onweersbui ingehaald.
We voelen ons zeer onveilig zo dicht bij het open water en besluiten het schelpenpad op te zoeken, dat verder duin inwaarts ligt.
Misschien is het hier veiliger i.v.m het inslag van de bliksem.
Helaas is het schelpenpad voor ons onbegaanbaar, want we lopen op blote voeten en hebben geen slippers of sandalen mee.
Op het schelpenpad vermoorden we onze voeten.
Ondertussen neemt de buit toe in sterkte.
We besluiten het erop te wagen en langs het strand te gaan hardlopen.
Dat doen we en zetten de sokken erin.
Moeizaam volgt Heleen me.
Ze heeft niet veel ervaring met hardlopen, ik des temeer.
Ik probeer haar te stimuleren de pas er in te houden, in verband met de bliksem die lustig langs ons heen slaat.
We besluiten het erop te wagen en de weg langs het strand terug te nemen.
Al spoedig worden we door een flinke onweersbui ingehaald.
We voelen ons zeer onveilig zo dicht bij het open water en besluiten het schelpenpad op te zoeken, dat verder duin inwaarts ligt.
Misschien is het hier veiliger i.v.m het inslag van de bliksem.
Helaas is het schelpenpad voor ons onbegaanbaar, want we lopen op blote voeten en hebben geen slippers of sandalen mee.
Op het schelpenpad vermoorden we onze voeten.
Ondertussen neemt de buit toe in sterkte.
We besluiten het erop te wagen en langs het strand te gaan hardlopen.
Dat doen we en zetten de sokken erin.
Moeizaam volgt Heleen me.
Ze heeft niet veel ervaring met hardlopen, ik des temeer.
Ik probeer haar te stimuleren de pas er in te houden, in verband met de bliksem die lustig langs ons heen slaat.
Eigenlijk zijn we een beetje in paniek.
Er is ook nergens een gebouwtje of hut waar we kunnen schuilen en de regen dendert over onze met badpak of zwembroek schaars geklede lijven.
We hebben het gevoel dat we lopen voor ons leven, maar de strandweg van Nes nadert.
We zien de twee hotels aan het strand, die bedreigd worden door de afslag van de naar binnen slaande vloed.
Gelukkig we zijn er we slaan de badweg in en zoeken een veilig heenkomen via onze tent waar we schone en droge kleren aandoen.
Zelden heb ik zo in de rats gezeten bij een simpele strandwandeling.
Je bent de gevangene van je eigen gecreëerde probleem.
Er is ook nergens een gebouwtje of hut waar we kunnen schuilen en de regen dendert over onze met badpak of zwembroek schaars geklede lijven.
We hebben het gevoel dat we lopen voor ons leven, maar de strandweg van Nes nadert.
We zien de twee hotels aan het strand, die bedreigd worden door de afslag van de naar binnen slaande vloed.
Gelukkig we zijn er we slaan de badweg in en zoeken een veilig heenkomen via onze tent waar we schone en droge kleren aandoen.
Zelden heb ik zo in de rats gezeten bij een simpele strandwandeling.
Je bent de gevangene van je eigen gecreëerde probleem.
We lopen veel deze vakantie en vooral in de regen.
Elke morgen naar Nes om koffie te drinken en de krant te lezen ergens op een terras, een gewoonte die nog overgehouden hebben van onze reis naar Italië naar Siestri Lavante.
We doen de boodschappen voor die dag en voor de middag plannen we iets om te luieren of te wandelen.
’s Avonds zijn we meestal zo moe dat we na een avondwandeling het wel geloven en liggen te maffen als rozen.
We hebben inderdaad bijna alle warme maaltijden zelf gekookt en we zijn er trots op.
Als het geld op is, gaan we terug.
Er nog een weekend in de planning, maar het kan er niet meer af.
In dat weekend komt buurvrouw Wieringa met het nieuws, dat haar zoon Dirk van de camping bij Nes is gewaaid na een wervelstorm, waarbij ettelijk doden zijn gevallen en de caravans meters door de lucht verplaatst zijn.
We vertellen haar, dat we net een dag terug zijn en precies op dezelfde camping hebben gestaan.
We hebben stom geluk gehad.
Het heeft maar een nacht gescheeld.
Twee schepen kruisen elkaar...er kan niks meer tussen!
Er waren uit klas één, drie slimmen
die wilden eens gaan trimmen.
Twee schepen kruisen elkaar...er kan niks meer tussen!
31 december 2012
Jan Mien Jong,
Wat weer veel verhalen en herinneringen van jou van vroeger toen jij
studeerde en
en over die tijd toen jij leraar was en de vele verhalen daarover.
Heb jij een dagboek bij gehouden?
Jij had ook wel journalist kunnen worden,jij kunt goed vertellen en weergeven.
Maar nu heb jij nog leuke verhalen over die school tijd.
Jan ,de groeten van ons en voor jullie een gezellige jaar-wisseling.
Beppe Gaele en Herman.
.jpg)
Mooie foto,
40 jaar geleden,
gefeliciteerd.
Gelukkig nieuw jaar en veel gezondheid.
Heleen stuur je ook eens een email als je tijd hebt,ik verzamel alle email van Jan.
We zijn Gisteren aan gekomen in Sarasota, met de kerst waren we on Asheville.
Ioana en Jan kwamen voor een week met de kerst,dat was zeer gezellig
We blijven hier 3 maanden, het is mooi weer, dus Dan kan golfen en tennissen.
Zelf ga ik naar yoga.
Twee keer in de week, en verder ga ik naar een cursus sieraden maken.
Ook gaan we twee keer in de week naar het strand, we lopen dan 1 uur.
Het allerbeste ,
Groeten
Greet.
Elke morgen naar Nes om koffie te drinken en de krant te lezen ergens op een terras, een gewoonte die nog overgehouden hebben van onze reis naar Italië naar Siestri Lavante.
We doen de boodschappen voor die dag en voor de middag plannen we iets om te luieren of te wandelen.
’s Avonds zijn we meestal zo moe dat we na een avondwandeling het wel geloven en liggen te maffen als rozen.
We hebben inderdaad bijna alle warme maaltijden zelf gekookt en we zijn er trots op.
Als het geld op is, gaan we terug.
Er nog een weekend in de planning, maar het kan er niet meer af.
In dat weekend komt buurvrouw Wieringa met het nieuws, dat haar zoon Dirk van de camping bij Nes is gewaaid na een wervelstorm, waarbij ettelijk doden zijn gevallen en de caravans meters door de lucht verplaatst zijn.
We vertellen haar, dat we net een dag terug zijn en precies op dezelfde camping hebben gestaan.
We hebben stom geluk gehad.
Het heeft maar een nacht gescheeld.
Deze vrachtwagen heeft een verhuurd apparaat weggehaald!
Hoe krijg ik een katrol hier weg.....ongemerkt?
Op deze hobbyboerderij staan de zelfde paarden, twee zwarte, moeder en (?) hengst of merrie en een schimmel met ook een hangst of merrie...
Hoe leer je deze bekijken? ...van onderen?
NOORDHORN 30 DECEMBER 2012
.jpg) |
0 Jeroen Schater (Pater)
0 Les bij Vrolijk:
Jeroen steekt de vinger op.
Vrolijk:
"Nee Jeroen, geen discussie!"
0 Les bij Jonge Haan:
Jeroen steekt de les op.
Jonge Haan:
"Ja, ga maar!"
0 Les bij Ouwe Haan:
Jeroen steekt zijn vinger op
Ouwe Haan:
"Dat ben ik niet met je eens!"
0 Les bij juf Meijer:
Jeroen steekt zijn vinger op.
Juf meijer:
"Ben je nou betoeterd?"
0 Jeroen weer thuis:
"Ze geven je niet eens de kans!
of:
"Je hoeft ze maar één vinger geven
die wilden eens gaan trimmen.
Dus gingen zij naar Ouwe Haan,
want de Jonge konden zij niet aan.
Die was hun veel te snel,
maar met die meiden weet je 't wel
die zijn zo vreselijk stijf in 't gat.
Die zitten zitten liever alleen maar wat.
Alleen op disco's tonen zij wat fut,
voor 't overige is het alleen maar prut.
Vooral met Marian Oostenbrug
gaat het bijzonder stug.
Het duurt soms wel een uur.
Ja, dit is de waarheid puur,
voordat het ene been komt voor het andere.
En dan moet je daarmee langs Briltil wandelen.
En Janet Hylkema is net een slak,
die heeft aan al dat snelle lak.
Zij zit het liefst op haar.....
en zwamt dan maar wat in het rond.
En dan die Astrid Ritsema,
niemand doet het haar na.
Kan alleen maar op de handen lopen,
vindt dat trimmen veel te slopend.
En vervolgens Kirsten Koning,
die bleef ook in haar woning.
En dacht: Och heden, doe Ouwe Haan
kan ik zelfs kruipende niet aan.
Dus heeft die man pech, want ik blijf lekker weg.
Toen ging die trimloop over Briltil niet door.
Daar krijgen die meiden nog wel spijt van hoor.
En Ouwe Haan? Die was natuurlijk allang blij,
was van dat trimmen met die dames lekker vrij.
ook bij hem is het nu sukkelen geblazen,
loopt honderd meter in honderd glazen.
0 Jeroen Schater (Pater)
0 Les bij Vrolijk:
Jeroen steekt de vinger op.
Vrolijk:
"Nee Jeroen, geen discussie!"
0 Les bij Jonge Haan:
Jeroen steekt de les op.
Jonge Haan:
"Ja, ga maar!"
0 Les bij Ouwe Haan:
Jeroen steekt zijn vinger op
Ouwe Haan:
"Dat ben ik niet met je eens!"
0 Les bij juf Meijer:
Jeroen steekt zijn vinger op.
Juf meijer:
"Ben je nou betoeterd?"
0 Jeroen weer thuis:
"Ze geven je niet eens de kans!
of:
"Je hoeft ze maar één vinger te geven!"
Deze vrachtwagen heeft een verhuurd apparaat weggehaald!
Hoe krijg ik een katrol hier weg.....ongemerkt?
Op deze hobbyboerderij staan de zelfde paarden, twee zwarte, moeder en (?) hengst of merrie en een schimmel met ook een hangst of merrie...
Hoe leer je deze bekijken? ...van onderen?
NOORDHORN 30 DECEMBER 2012
|
| NOORDHORN 2012 |
Er waren uit klas één, drie slimmen,
die wilden eens gaan trimmen.
Dus gingen zij naar Ouwe Haan,
want de Jonge konden zij niet aan.
Die was hun veel te snel,
maar met die meiden weet je 't wel
die zijn zo vreselijk stijf in 't gat.
Die zitten zitten liever alleen maar wat.
Alleen op disco's tonen zij wat fut,
voor 't overige is het alleen maar prut.
Vooral met Marian Oostenbrug
gaat het bijzonder stug.
Het duurt soms wel een uur.
Ja, dit is de waarheid puur,
voordat het ene been komt voor het andere.
En dan moet je daarmee langs Briltil wandelen.
En Janet Hylkema is net een slak,
die heeft aan al dat snelle lak.
Zij zit het liefst op haar.....
en zwamt dan maar wat in het rond.
En dan die Astrid Ritsema,
niemand doet het haar na.
Kan alleen maar op de handen lopen,
vindt dat trimmen veel te slopend.
En vervolgens Kirsten Koning,
die bleef ook in haar woning.
En dacht: Och heden, doe Ouwe Haan
kan ik zelfs kruipende niet aan.
Dus heeft die man pech, want ik blijf lekker weg.
Toen ging die trimloop over Briltil niet door.
Daar krijgen die meiden nog wel spijt van hoor.
En Ouwe Haan? Die was natuurlijk allang blij,
was van dat trimmen met die dames lekker vrij.
ook bij hem is het nu sukkelen geblazen,
loopt honderd meter in honderd glazen.
0 Jeroen Schater (Pater)
0 Les bij Vrolijk:
Jeroen steekt de vinger op.
Vrolijk:
"Nee Jeroen, geen discussie!"
0 Les bij Jonge Haan:
Jeroen steekt de les op.
Jonge Haan:
"Ja, ga maar!"
0 Les bij Ouwe Haan:
Jeroen steekt zijn vinger op
Ouwe Haan:
"Dat ben ik niet met je eens!"
0 Les bij juf Meijer:
Jeroen steekt zijn vinger op.
Juf meijer:
"Ben je nou betoeterd?"
0 Jeroen weer thuis:
"Ze geven je niet eens de kans!
of:
"Je hoeft ze maar één vinger te geven!"
Wat weer veel verhalen en herinneringen van jou van vroeger toen jij
studeerde en
en over die tijd toen jij leraar was en de vele verhalen daarover.
Heb jij een dagboek bij gehouden?
Jij had ook wel journalist kunnen worden,jij kunt goed vertellen en weergeven.
Maar nu heb jij nog leuke verhalen over die school tijd.
Jan ,de groeten van ons en voor jullie een gezellige jaar-wisseling.
Beppe Gaele en Herman.
De buurvrouwen KOK en KOOI hebben nu elk een hond en laten die uit voor ons raam en wachten op de ontlasing voor onze ogen en het kiektoestel!
De kleine ramen zijn ook al gekit!
Het glas moet naar de eerste etage....en dan geplaatst!
Uit het Nieuwsblad van het Noorden, 1994
Uit het Nieuwsblad van het Noorden, 1994
De Slag bij Noordhorn
(1581)
(1581)
Kunt u het zich voorstellen: een gewonde prins van Nassau, die zich te voet het vege lijf probeert te redden in de Groninger dreven terwijl hij achterna wordt gezeten door een meute Spaanse soldaten, die zich al in de overwinningsroes waant?
Anno 1994 zal een dergelijk tafereel zich niet snel afspelen op het Groninger land, maar dat was in 1581 wel anders.
Tussen Noordhorn en Niezijl werd op 30 september van dat jaar door de Spanjaarden een leger Staatse soldaten in de pan gehakt.
Graaf Willem Lodewijk van Nassau stond, samen met de Engelse Veldheer Norris (alias Norreys, alias Norrits), aan het hoofd van dat Staatse leger en beiden ontkwamen maar net aan een dood.
Gewond weliswaar, en te voet.
Graaf Willem Lodewijk van Nassau stond, samen met de Engelse Veldheer Norris (alias Norreys, alias Norrits), aan het hoofd van dat Staatse leger en beiden ontkwamen maar net aan een dood.
Gewond weliswaar, en te voet.
De Groninger geschiedenis kent maar twee echte veldslagen:
De slag bij Noordhorn en de slag bij Heiligerlee op 23 mei 1568.
Op dat laatste strijdtoneel, waar de Staatse troepen overigens wonnen van de Spanjaarden, had graaf Adolf van Nassau minder geluk dan zijn broer Willem Lodewijk:
Adolf bleef in de slag.
De slag bij Noordhorn en de slag bij Heiligerlee op 23 mei 1568.
Op dat laatste strijdtoneel, waar de Staatse troepen overigens wonnen van de Spanjaarden, had graaf Adolf van Nassau minder geluk dan zijn broer Willem Lodewijk:
Adolf bleef in de slag.
Slechts twee veldslagen dus, en volgens de historici René van Iterson en Lammert Doedens mogen we daar best iets bewuster mee omgaan.
''In het geschiedenisonderwijs wordt amper aandacht besteed aan de lokale historie.
't Is al Hollandse, nationale geschiedenis, wat de klok slaat. Iedere Groninger weet daardoor: 1600, slag bij Nieuwpoort.
''In het geschiedenisonderwijs wordt amper aandacht besteed aan de lokale historie.
't Is al Hollandse, nationale geschiedenis, wat de klok slaat. Iedere Groninger weet daardoor: 1600, slag bij Nieuwpoort.
Heiligerlee is ook nog wel bekend.
Maar er zijn maar weinig mensen in de provincie, die weten dat ook bij Noordhorn slag is geleverd.''
Maar er zijn maar weinig mensen in de provincie, die weten dat ook bij Noordhorn slag is geleverd.''
Om de Noordhornse historie eens recht te doen, hebben Doedens en Van Iterson in de molen van Noordhorn op verzoek van het Comité Open Monumentendag Zuidhorn een tentoonstelling gemaakt rond de slag.
Een kortstondige tentoonstelling, alleen het afgelopen weekeinde te zien, maar eigenlijk zou er een permanente expositie in het dorp moeten zijn over de 'eigen slag” vinden Doedens en Van Iterson.
Een kortstondige tentoonstelling, alleen het afgelopen weekeinde te zien, maar eigenlijk zou er een permanente expositie in het dorp moeten zijn over de 'eigen slag” vinden Doedens en Van Iterson.
Doedens is momenteel bezig met het opzetten van zo'n blijvende tentoonstelling over de slag bij Heiligerlee. In een heel nieuw museum in de Oost-Groninger plaats, dat exclusief is gewijd aan de veldslag, is straks de expositie 'Van geuzenbende tot staatsleger' te zien.
Van Iterson:
''De slag in Oost-Groningen kostte 2050 soldaten het leven, terwijl in Noordhorn 2000 doden vielen.
Van Iterson:
''De slag in Oost-Groningen kostte 2050 soldaten het leven, terwijl in Noordhorn 2000 doden vielen.
Wat omvang en dramatiek betreft doet de slag van Noordhorn dus niet onder voor die in Heiligerlee.
''Noordhorn kan zo'n dramatische, noem het emotionele waarde hebben, als je er maar even bij stilstaat'' zegt Van Iterson. ''De dramatiek van de geschiedenis...''
Historische grond is er al direct rond de molen, waar de expositie te zien was.
De veldheren noemden het terrain “de Molenberg”. Verdugo, de Spaanse legeraanvoerder, gebruikte de molenberg als uitvalsbasis, aldus beide historici.
De veldheren noemden het terrain “de Molenberg”. Verdugo, de Spaanse legeraanvoerder, gebruikte de molenberg als uitvalsbasis, aldus beide historici.
Ook het slagveld zelf is nog intact. Landschappelijk gezien is er in 413 jaar weinig veranderd tussen Noordhorn en Niezijl.
Natuurlijk, het slagveld wordt doorsneden door de drukke Frieschestraatweg, zegt van Iterson, maar in zekere zin was die er in 1581 ook al.
Toen was het de heirweg, die Willem Lodewijk en Norris gebruikten om hun ruiterij naar Noordhorn te lagen oprukken.
Toen was het de heirweg, die Willem Lodewijk en Norris gebruikten om hun ruiterij naar Noordhorn te lagen oprukken.
Verder herinnert de naam Norrits, van een boerderij aan de Frieschestraatweg, aan het verleden, net als de Spanjaarsdijk bij Aduard.
En uiteraard de vondsten, die tussen Noordhorn en Niezijl.
En uiteraard de vondsten, die tussen Noordhorn en Niezijl.
.jpg)
Mooie foto,
40 jaar geleden,
gefeliciteerd.
Gelukkig nieuw jaar en veel gezondheid.
Heleen stuur je ook eens een email als je tijd hebt,ik verzamel alle email van Jan.
We zijn Gisteren aan gekomen in Sarasota, met de kerst waren we on Asheville.
Ioana en Jan kwamen voor een week met de kerst,dat was zeer gezellig
We blijven hier 3 maanden, het is mooi weer, dus Dan kan golfen en tennissen.
Zelf ga ik naar yoga.
Twee keer in de week, en verder ga ik naar een cursus sieraden maken.
Ook gaan we twee keer in de week naar het strand, we lopen dan 1 uur.
Het allerbeste ,
Groeten
Greet.
VIA DE LINKS KOM JE OP MIJN ANDERE SITES
Site:
DE HANEN
 |
| HOUTSNIJWERK en TEKENINGEN |
 |
| TEKENINGEN |
 |
| BEELDHOUWWERK |
 |
| TEKENINGEN |
 |
| TEKENINGEN |
Site:
MARLIJA
Site:
FOLKERTDEHAAN
Site:
MASTERBOKKE
NOORDHORN DECEMBER 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten